حُمِل عَلَيها اهْلُها وخُلِعَتْ لجُمُها فَتَقَّحمَتْ بِهِم فى النّار، الا وانَّ التَّقوى مَطايا ذُلُل حُمِلَ عليها اهْلُها واعطوُا ازِمَّتَها فَاورَدتُهُم الجنّة.

حضرت در اين عبارات با تشبيه خود تعريف تقوى را مشخص مى‌كنند: اول وضعيت خطايا و غير متقين و سپس تقوى و متقين را مشخص مى‌كنند و چقدر زيبا ترسيم مى‌نمايند، مى‌فرمايند: آگاه باشيد كه معاصى مانند اسبهاى سركش لجام گسيختهاست كه بر آنها اهل خطا و گنهكاران سوار شده، و سرانجام سواران خود را به آتش مى‌اندازند، و در مقابل، تقوى و پرهيزگارى مانند شترهاى رامى است، كه مهارشان به دست سواران آنهاست و سواران آنها صاحبان تقوايند، و عاقبت اين مركب‌ها سواران خود را به بهشت وارد مى‌كنند.

6. سُئِل امام المتقين على بن ابيطالب (عليه السلام)

عَن التَّقوى فقالَ (عليه السلام): هو انّه لَوْ وُضِعَ عَمَلُك على طَبَق ولم يَجْعَل عليه غِطاءٌ وطيفَ به على اهلِ الدّنيا لَما كان فيه شىٌ تَستَحى مِنْه. [1]

از على (عليه السلام) درباره تقوى سؤال شد حضرت فرمودند: تقوى اين است كه اگر عمل تو را در طبقى مكشوف و سر باز بگذارند و دور دنيا بگردانند، تا مردم ببينند، جهتى نباشد كه از آن حيا كنى و خجالت بكشى و يا به تعبير استاد اگر تمام اعمالت را از بلندگوى صحن مطهر حضرت معصومه (عليها السلام) براى مردم بخوانند، خم به ابرو نياورى و خجالت نكشى.

ممكن است به ذهن كسى بيايد كه اين درحد عصمت است، مگر غير معصوم مى‌تواند، منطبق بر اين كلام على (عليه السلام) باشد؟! مى‌گوئيم، بله زيرا معصوم علاوه بر اين كه در محدوده عمل معصوم است، در محدوده نيت و فكر و تعقل‌

[1]. كتاب اثنا عشريه فى المواعظ العدديه، صفحه 434.