هم معصوم است، و حتّى فكر معصيت و نيت گناه را هم به ذهن مباركش خطور نمى‌دهد، و اين حديث فقط در محدوده اعمال و افعال صحبت مى‌كند، يعنى اگر انسانى عملى نداشت كه موجب حيا و خجالت او شود داراى ملكه تقوى است، اگرچه در صقع و ناحيه نيت دچار خطا شود، پس غير معصوم هم مى‌تواند مصداقى براى اين سخن گهربار على (عليه السلام) باشد. [1]

اهميت تقوى در قرآن‌

بعد از تفسير مفهوم تقوى به اهميت اجمالى آن در قرآن مى‌پردازيم، آيات زيادى در قرآن تقوى و اهميت آن را مورد بررسى قرار داده و ما فقط به هفت آيه بسنده مى‌كنيم:

1. (ذلكَ الكِتابُ لا رَيْبَ فيه هُىً للمُتَّقين) [2] اين كتاب يعنى قرآن شك و ريبى در آن نيست و هدايتگر متقين است. خداوند در اين آيه تقوى را زمينه پذيرش هدايت و متّقين را شايسته آن مى‌داند، اگر سؤال شود ما به سوى قرآن مى‌رويم تا متقى شويم، بعد از تحصيل ملكه تقوى ديگر لازم نيست به آن رجوع كنيم، زيرا اين رجوع اگر براى تحصيل ملكه تقوى باشد تحصيل حاصل است؟ جواب مى‌دهيم كه تقوى يك حقيقت مشككه و داراى مراحل مختلفى است همان گونه كه نور داراى مراتب مختلفى است (40 وات، 60 وات، 100 وات و غيره)، حداقل مرتبه تقوى تسليم حق بودن است اگرچه عقيده به خدا و پيغمبر نداشته باشد،

[1]. قابل توجه است كه تعريف دوگونه است: 1. تعريف به جنس و فصل يك شى‌ء كه حقيقت آن مشخص مى‌شود 2. تعريف به عوارض. از 6 روايتى كه ذكر كرديم مى‌شود گفت معرف تقوى به عوارض بود يعنى از لازم پى به ملزوم بردن.

[2]. بقره، آيه 2.