و دشمنى در ميان مسلمانان مى‌افشاند و بزرگترين اسلحه به دست استعمارگران و آنهايى كه با تمام مذاهب دشمنى دارند، مى‌دهد، نابود مى‌ساختند.

آيا اين سخن «احمد امين» [1] كه مى‌گويد: «تشيّع هميشه پناهگاهى بوده براى كسانى كه مى‌خواسته‌اند اسلام را نابود كنند»! [2] آتش كينه و عداوت را در قلوب عموم شيعيان جهان روشن نمى‌سازد؟

او اين گفتار بى اساس را مى‌نويسد در حالى كه مى‌داند سيل انتقاد به دنبال او سرازير مى‌گردد، و با اين كار احساسات ميليونها جمعيّت كه گروه بزرگى از مسلمانان را تشكيل مى‌دهند جريحه دار مى‌سازد.

از اتفاقات عجيب اينكه همين آقاى «احمد امين» در سال گذشته (1349 هجرى) پس از انتشار كتاب مزبور و اطلاع بسيارى از دانشمندان نجف از آن به اتّفاق هيأتى از دانشمندان و دانشجويان مصرى كه در حدود 30 نفر بودند به نجف اشرف شهر علم و دانش، آمد و به زيارت باب مدينة العلم (آستان مقدس اميرمؤمنان على عليه السلام) مشرف گرديد. او به اتّفاق دوستانش در يكى از شبهاى ماه مبارك رمضان به ديدن ما آمد، مجلس پر جمعيّتى بود و مقدارى از شب را با ما گذارندند.

من او را با ملايمت سرزنش كردم، ولى نمى‌خواستم همه گفتنى‌ها را بگويم بلكه با الهام گرفتن از قرآن مجيد: «وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَاماً ... وَإِذَا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِرَاماً»؛ و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گويند،) به آنها سلام مى‌گويند ... و هنگامى كه با لغو و بيهودگى‌

[1]. «احمد امين مصرى» آثارى دارد به نام‌هاى «حياتى»، «ضحى الاسلام»، «فجرالاسلام»؛ در اين سه كتاب ازشيعه و معتقدات آنان انتقاد كرده و در زعماء الاصلاح خود، محمد بن عبدالوهاب را ستوده است. درباره او ر. ك: فرهنگ اعلام تاريخ اسلام، ج 1

[2]. فجر الاسلام، ص 230