بلاد علمى اسلامى قرار دارند و نه تنها مورد توجه «عربها» بلكه تمام «مسلمانان جهان» مى‌باشند، اين چنين در روشن ساختن حقايق و دريدن پرده‌هاى دروغ كه غالباً مولود اغراض شخصى و هوا و هوسها بوده و يا از اعتماد به مطالب ساختگى افراد نادان سرچشمه گرفته است، گرفتار بى‌خبرى شوند؟

نه، من هرگز نمى‌توانستم گفتار آن جوان را باور كنم تا اينكه در همان ايّام، كتاب نويسنده معروف «احمد امين» به نام «فجرالاسلام»، به دستم رسيد.

در خلال مطالعه اين كتاب به بحثى كه درباره شيعه كرده بود رسيدم ديدم چنان با بى‌خبرى بحث كرده كه بالاتر از آن قابل تصور نيست.

اگر كسى امروز در دور افتاده‌ترين نقاط «چين» باشد و درباره شيعه «چنين مطالبى» بنويسد مسلّماً معذور نيست، و در خور هرگونه سرزنش مى‌باشد، و همين موضوع مدرك روشنى بر صدق گفتار من، به دستم داد.

من پيش خود فكر مى‌كردم هنگامى كه يك نويسنده معروف كتابى مى‌نويسد و مى‌خواهد آن را در ميان جمعيّتى كه خداوند صريحاً در قرآن مجيد آنها را برادر يكديگر معرفى كرده، منتشر سازد، و در حالى كه اطلاع از وضع اين جمعيّت براى او بسيار سهل و آسان بوده است، با اين همه آن طور دروغ‌پردازى مى‌كند و تهمت و افترا بر اين گروه مى‌بندد؛ ديگر چه انتظارى از توده مردم و افراد ناآگاه مى‌توان داشت؟!

با اينكه هر انسان با شعورى مى‌داند امروز تا چه اندازه ما نيازمند به تحكيم پيوندهاى محبّت و دوستى و اتحاد هستيم.

مسلمانان جهان نمى‌توانند بدون حفظ اصول اتحاد و همبستگى به زندگى خود ادامه دهند، نه «زندگى» آبرومندى خواهند داشت و نه «مرگ با شرافتى»!

راستى اگر مسلمانان حقيقت مذهب شيعه را در مى‌يافتند و منصفانه درباره برادران خود قضاوت مى‌كردند اين گونه نشريات آلوده و مسموم را كه بذر نفاق‌