مى‌پوشاند اعم از خاك- سنگريزه- شن- سنگ و امثال آن، جزء مفهوم‌ صَعِيد» است حتى سنگهاى معدنى پيش از آنكه پخته شود (و به صورت گچ و آهك و مانند آن درآيد) جزء صعيد است، و قول دوم صحيحتر به نظر مى‌رسد.

اين بود مختصرى درباره نماز از نظر شيعه «اماميه» البتّه همان طور كه اشاره شد هر يك از جزييات اين موضوع، مباحث مشروح و جالبى دارد كه حق آن را تنها در چندين جلد كتاب بزرگ مى‌توان ادا نمود.

2. روزه‌

روزه از نظر شيعه اماميه يكى از اركان عبادات اسلامى است و از جهت حكم شرعى به سه نوع تقسيم مى‌گردد:

1. روزه واجب؛ آن هم بر دو قسم است: روزه‌اى كه ذاتاً واجب مى‌باشد (روزه ماه مبارك رمضان) و روزه‌اى كه به واسطه بعضى از جهات واجب مى‌گردد مانند: روزه كفاره، و بدل هدى، و نيابت و نذر و مانند آن.

2. روزه مستحب؛ مانند روزه ماه رجب و شعبان و روزه‌هاى مستحب ديگر كه تعداد آن بسيار زياد است.

3. روزه حرام؛ مانند روزه عيد فطر و قربان، بعضى از علماى شيعه نوع چهارمى نيز براى روزه ذكر كرده‌اند و آن روزه مكروه است، مانند روزه روز عاشورا و روز عرفه ولى بايد توجه داشت كه مكروه بودن در اينجا به اين معنا نيست كه ترك آن از انجامش بهتر است بلكه كراهت در اينجا كراهت نسبى است يعنى نسبت به روزه‌هاى ديگر ثواب و مطلوبيت آن كمتر مى‌باشد.

روزه شرايط و موانع و آداب و اذكار بسيارى دارد كه در كتابهايى كه دانشمندان شيعه در اين زمينه نوشته‌اند- و تعداد آنها از هزاران كتاب تجاوز مى‌كند- مذكور است.

در هر صورت التزام شيعه به روزه ماه رمضان به قدرى زياد است كه حتى‌