و پيشواى خود به عنوان مبلغ پيامبر صلى الله عليه و آله و مفسر تعليمات و احكام او مى‌دانستند، و از همان زمان به نام شيعه على عليه السلام شناخته مى‌شدند، اين حقيقت را با مراجعه به كتابهاى اهل لغت مانند نهايه «ابن اثير» و «لسان العرب» و امثال آنها [1] مى‌توان دريافت، آنها تصريح مى‌كنند كه نام «شيعه» بر پيروان على عليه السلام و فرزندان او، و دوستان آنها، اطلاق شده، تا آنجا كه اسم خاص آنها گرديده است. [2]

ناگفته پيداست اگر منظور پيامبر از تعبير «شيعه على» تمام كسانى كه او را دوست مى‌داشتند، يا لااقل او را دشمن نمى‌داشتند، بوده باشد، به طورى كه اكثر يا همه مسلمانان را شامل شود (آنچنان كه بعضى از افراد كم اطلاع پنداشته‌اند) تعبير «شيعه» در چنين موردى هيچ مناسب نخواهد بود.

زيرا تنها علاقه داشتن يا عداوت نداشتن به كسى براى اطلاق اسم «شيعه» بر او كافى نيست، بلكه در مفهوم اين كلمه خصوصيتى بيش از اينها افتاده است.

شيعه يعنى پيرو و تابع‌ [3]، بلكه تنها پيروى و تبعيت هم كافى نيست و مداومت و التزام به اين معنا، در آن افتاده است.

كسانى كه كمترين آشنايى به تعبيرات عربى و استعمال الفاظ گوناگون اين لغت دارند، اين معنا را از لفظ «شيعه» مسلّماً درك خواهند نمود به طورى كه اگر در غير اين مفهوم استعمال شود حتماً نيازمند به قراين حاليه يا مقاليه خواهد بود.

خلاصه اينكه تصور نمى‌شود هيچ فرد منصفى بتواند ظهور اين احاديث و امثال آن را در اين معنا انكار كند كه منظور از «شيعه» دسته معينى از مسلمانان‌

[1]. ر. ك: مقدمه ابن خلدون، ص 196 چاپ بغداد؛ مقالات اسلاميين، ص 550؛ الملل والنحل شهرستانى، چاپ بيروت، ج 1، ص 146؛ المنجد، ص 613؛ الرائد، ص 903؛ اقرب، ج 1، ص 627

[2]. النهاية في غريب الحديث والأثر، ج 2، ص 519؛ لسان العرب، ج 8، ص 189؛ القاموس المحيط، ج 3، ص 47؛ مجمع البحرين، ج 4، ص 356؛ تاج العروس، ج 5، ص 405

[3]. ر. ك: قاموس المحيط، ج 3، ص 47؛ شيعة الرجل اتباعه وافكاره‌