بوده‌اند كه ارتباط مخصوصى با على عليه السلام داشته، و اين دسته در آن روز از ساير مسلمانان كه هيچ يك از مهر و علاقه نسبت به آن حضرت خالى نبوده‌اند (تا چه رسد به اينكه نسبت به او عداوت داشته باشند) مشخص و ممتاز بوده‌اند.

اشتباه نشود نمى‌خواهيم بگوييم ساير صحابه پيغمبر صلى الله عليه و آله كه جزء اين دسته خاص نبوده‌اند و اكثريت ياران پيامبر صلى الله عليه و آله را تشكيل مى‌دادند، خداى نكرده با پيامبر مخالفت داشتند، و در برابر تعليمات و ارشادات او خاضع نبوده‌اند .... نه، هرگز منظور ما اين نيست، حاشا كه ما درباره ياران و صحابه پيغمبر صلى الله عليه و آله چنين گمانى را داشته باشيم، در حالى كه آنها در آن روز بهترين مردم روى زمين بودند.

در اينجا اين سؤال پيش مى‌آيد: پس چرا آنها هم جزء شيعيان على عليه السلام نشدند و آن همه تأكيدات را درباره شيعه آن حضرت ناديده گرفتند؟

پاسخ اين سؤال معلوم است، شايد همه آنها اين احاديث را نشنيده بودند و به حقيقت معناى آن واقف نگرديده بودند.

و در هر حال ياران بزرگوار پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله بالاتر از آن هستند كه پرنده انديشه‌هاى كوتاه ايشان به اوج مقام آنها برسد. [1]

از اصل سخن دور نشويم؛ پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله همواره به اين نهال سركشى مى‌كرد و آن را با آب شيرين سخنان خود آبيارى مى‌نمود، گاهى با صراحت و گاهى با اشارات پرمعناى خود اين حقيقت را دنبال مى‌كرد.

احاديثى كه در اين زمينه وارد شده، در نزد بزرگان دانشمندان حديث اهل سنّت- تا چه رسد به دانشمندان شيعه- مشهور و معروف است و بيشتر آنها در

[1]. علاوه بر اين مسلّماً همه صحابه در يك پايه از ايمان و علم و تسليم در برابر سخنان پيغمبر صلى الله عليه و آله نبودند، داستان تنزيه و عدالت عموم صحابه (بدون استثنا) كه با هيچ يك از موازين عقلى و منطقى و حديث و تاريخ سازش ندارد و امروز ديگر ارزش خود را از دست داده است، هيچ بعيد نيست در ميان صحابه كسانى بودند كه از نظر «سن» و يا به علت حفظ موقعيت اجتماعى و ظاهرى خود (يا به جهات ديگر) مايل نبودند نام شيعه على عليه السلام كه در آن زمان در سنين جوانى بود بر آنها گذارده شود!