آن به خدا تقرّب جست؛ زيرا در جاى خود ثابت كرده ايم كه حسن و قبح، از مسبّبات به اسباب توليدى آن‌ها سرايت مى‌كند. ولى حرف بر سر اين است كه آيا حرمت اضرار به نفس، چنين عموميتى دارد يا نه؟ كه در جاى خود به آن خواهيم پرداخت. هر چند نظر ابتدايى اين است كه چنين وضويى- اگر «لا ضرر» را در نفى تكاليف ضررى معتبر بدانيم- مشروعيت ندارد.

^^^