وَنَأى‌ عَنِ الْجَزاءِ امَدُها، وَتَفاوَتَ عَنِ‌

و بخاطر گستردگى در بستر زمان هرگز قابل جبران نيست. و انتهاى آن‌

الْادْراكِ ابَدُها، وَنَدَبَهُمْ‌ [1] لِاسْتِزادَتِها

از ادراك انسان‌ها خارج است. بندگان را براى افزايش و استمرار اين مواهب‌

بِالشُّكْرِ لِاتِّصالِها وَاسْتَحْمَدَ الَى الْخَلائِقِ‌

به شكر خويش فراخوانده. و خلايق را براى تكميل آن به ستايش خود دعوت‌

بِاجْزالِها، وَثَنّى‌ بِالنَّدْبِ الى‌ امْثالِها.

نموده. و آنان را براى بدست آوردن همانند آنها تشويق فرموده.

وَاشْهَدُ انْ لا الهَ الَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لا شريكَ‌

و من شهادت مى‌دهم كه معبودى جز خداوند يكتا نيست. بى مثال است، و شريك و مانند

لَهُ، كَلِمَةٌ جَعَلَ الْاخْلاصَ تَأْويلَها

ندارد. اين سخنى است كه روح آن اخلاص است،

[1]. «ندب»: دعوت نمودن.