امام خمينى(رحمه الله) بوديم؛ امامى كه حاضر شد تا فرزند برومندش را در راه خدا بدهد، آن‌گاه بفرمايد: «اين‌طور قضايا[1] مهم نيست، خيلى پيش مى‌آيد... و خداوند تبارك و تعالى الطافى دارد ظاهر، و الطافى دارد خفيه؛ يك الطاف خفيه‌اى خداى تبارك و تعالى دارد كه ماها علم به آن نداريم و... چون از هر جهتى ناقص هستيم، از اين جهت در اين امورى كه پيش مى‌آيد جزع و فزع مى‌كنيم، صبر نمى‌كنيم. اين براى نقصان معرفت ما است به مقام بارى‌تعالى. اگر اطلاع داشتيم از آن الطاف خفيه‌اى كه خداى تبارك و تعالى نسبت به عبادش دارد و اِنَّهُ لَطيفٌ عَلى عِبادِه[2] و اطلاع بر آن مسائل داشتيم...؛ مى‌فهميديم كه يك مصالحى در كار است، يك الطافى در كار است».[3]

افزون بر اين‌كه مصيبتِ فقدانِ فرزند را از الطاف خدا شمرد، در عزاى او نيز گريه نكرد! آيا شايسته نيست كه خدا در ملكوت به فرشتگان بفرمايد: «اِنَّ مِنْ شيعَتِهِ لَلْخُمينى»؟

خدا، رهبران شايسته را براى هدايت بشر فرستاده است. اوست كه در قرآن دائماً ياد انبيا را زنده مى‌دارد و بر ايشان درود مى‌فرستد. دو نمونه (حضرت نوح و ابراهيم) را ذكر كرديم. نمونه ديگر، «بزرگداشت» ياد پيامبر اسلام به وسيله خود