ابراهيم، قربانى فرستاد. آنچه مهم بود، آمادگى پدر براى انجام چنين مسؤوليتى بود كه ما براى هيچ پيامبرى ـ غير از ايشان ـ چنين امتحانى را سراغ نداريم.

خدا ـ به طور عملى ـ به ما ياد مى‌دهد، كسانى شايستگى رهبرى جامعه اسلامى را دارند كه حاضر شوند حتّى فرزندان خود را هم ـ براى سعادت و هدايت انسان‌ها ـ قربانى كنند. نمونه تام و تمام چنين رهبرانى، حضرت ابراهيم بود؛ همان ابراهيمى كه حاضر شد تا با دست خودش، اسماعيل را در راه خدا قربانى كند. آن رهبرى، مراتب نازل‌ترى هم دارد؛ يعنى پدر و مادرانى كه آماده بشوند تا فرزندان خويش را به قربانگاه و ميدان‌هاى جهاد بفرستند!

اى پدران و اى مادران شهدا! آفرين بر شما باد! سزاوار است كه بگوييم: اِنَّ مِنْ شيعَةِ ابراهيم لَهؤلاءِ الْمُؤمنينَ وَالْمُؤمِنات؛ يعنى به يقين، اين خانواده‌هاى شهدا، از پيروان راستين ابراهيم هستند؛ همان ابراهيمى كه اسماعيل عزيزش را براى قربانى به كوى دوست برد. همين‌طور، آن مادرى كه چهار فرزند خود را به دست خويش، به قربانگاه فرستاد. اين فداكارى‌ها نزد خدا گم نخواهد شد. در ملكوت الاهى بر فرشتگان وحى نازل مى‌شود كه خداى متعال به اين پدران و مادرانى كه اين چنين فرزندانشان را در راه من و براى احياى دين من روانه قربانگاه كردند، افتخار مى‌كند.

مضمون مطلب پيش‌گفته، در روايات هست؛ يعنى خدا به وسيله انسان‌هاى نمونه، بر فرشتگان مباهات مى‌كند؛ مباهات مبنى بر اين‌كه فرشتگان ببينيد كه چگونه انسان‌هاى شايسته فداكارى مى‌كنند و در راه من از همه چيز مى‌گذرند.

پاداشى كه خدا در دنيا به اين‌گونه انسان‌ها مى‌دهد، عبارت است از: عزت، افتخار، سربلندى، عشق و محبت در دل‌هاى مردم. خيال نكنيم كه فقط ما عاشق