اكنون بايد ديد كه هدف بارى تعالى از آفرينش جهان، با همه عظمت آن، به عنوان مقدمه اى براى آفرينش انسان و هدف وى از آفرينش انسان، كه آزمايش مى باشد، چگونه بايد تحقق پذيرد.

خداوند تبارك و تعالى، براى فراهم آوردن موقعيتى براى آزمايش بشر، پيامبران را فرستاد و براى آنها نيز اوصيايى قرار داد. هزاران نفر از اين پيامبران و پيشوايان الهى براى ترويج دين خدا جان سپردند.[1] در مذهب ما نيز، هيچ يك از ائمه(عليهم السلام) به مرگ طبيعى از دنيا نرفته اند. عزيزانى كه هر يك ارزش بى حصرى داشتند و داراى مقام والايى از معرفت و ايمان بودند فدا شدند تا ما اسلام را بشناسيم. دستگاه آفرينش، با آن عظمت، و دستگاه تشريع، با اين وسعت، عزيزانى مانند انبيا و اولياى خدا را براى اين فدا نمود كه ما وظيفه خود را نسبت به خداوند تبارك و تعالى بشناسيم و آزادانه به انتخاب مسير بپردازيم، آن هم انتخاب راه صحيح. آرى، بر اين اساس، هر انسانى بايد به انسانيت خود پى ببرد و بداند كه بهاى او به قدر تمام عالم خلقت است و بدين لحاظ نيز امانتدار بارى است كه آسمان و زمين تحمل آن را نداشتند. پس انسان نبايد عمر خود را به هوسرانى بگذراند و شب و روز خود را بيهوده تلف كند.

با توجه به مطالب مذكور، تذكر نكات ذيل و رعايت آنها ضرورى است:

1ـ خودسازى، تزكيه و تهذيب نفس

انسان در مسائل تعليم و تربيت، بخصوص تزكيه و تهذيب، به استاد

[1] «و يَقتُلُونَ الأَنبِياءَ بِغَيرِحَقّ و يَقتُلُونَ الَّذينَ يَأمُرُونَ بِالقِسطِ مِنَ النَّاسِ» (سوره آل عمران: 22).