واضح است كه منظور از آزمايش و گزينش، انتخاب كوركورانه و ناآگاهانه نيست. آزمايشى كه خداوند آن را در آيه «لِيَبْلُوَكُم أَيُّكُم أَحْسَنُ عَمَلا» مطرح مى كند شناختى آگاهانه و گزينشى متّكى بر درك صحيح است كه انسان بايد بداند كه كدام عمل حَسَن است و كداميك اَحسن، تا بتواند گزينش نموده و يا از آن اعراض كند.

براى آنكه اين آگاهى براى انسان حاصل شود تا مقدمه اى براى آزمايش باشد، خداوند دو راه قرار داده است: يك راه در درون انسان به نام «عقل» و راه ديگرى در برون وى به نام «وحى»[1]. هم عقل و هم وحى، هردو، زمينه ساز آزمايش مى باشند و موجب مى شوند كه انسانها با آگاهى و شناخت راه خود را انتخاب كنند. اين دو ابزار شناخت، انسان را به كمال و هدف اعلاى خلقت رهنمون مى گرداند و آن كمالى است كه تنها مى توان از مسير انتخاب و اختيار بدان دست يافت.

گذشته از اين، بيش از پنج ميليارد انسان در كره زمين وجود دارد كه فقط يك ميليارد از آنها مسلمان هستند. به عقيده ما، به عنوان مسلمان تنها مكتب حق همانا اسلام است يعنى، تنها بيست درصد از تمام انسانهاى موجود از هر دو ابزار شناخت (عقل و وحى) بهره مى برند.

بر اساس اصل ديگرى كه در ميان شيعيان وجود دارد، تنها مذهبى كه حق است همانا مذهب شيعه است كه جمعيت آن نسبت به ساير مذاهب اسلامى زياد نيست. اسلام آنگونه كه بر پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نازل شده، تنها در اين مذهب متجلّى است اما اكثريتى قاطع از شيعيان نيز نسبت به مسائل اسلام و تشيّع آگاهى كافى ندارند و با حقائق دين و مذهب آشنا نيستند.

[1] اِنَّ لِلّهِ عَلَى النَّاسِ حُجَّتَينِ: حُجَّةٌ ظاهِرَةٌ و حُجَّةٌ باطِنَةٌ، فَأَمَّا الظَّاهِرَةُ فَالُّرسُلُ و الأنبِياءُ و الأَئِمَةُ(عليهم السلام) و أَمَّا البَاطِنَةُ فَالعُقُولُ. (بحارالانوار ج 1، باب 4، ص 137، رواية 30).