شخصى در يك كار نظر او را به خود جلب كرد، تصور مى كند همه افكار او درست است و دقت نمى كند كه او در چه كارى قهرمان بوده و تخصّص داشته است تا همان را از او بپذيرد.

در چند سال پيش، اتفاقى نگران كننده رخ داد كه اجمالا آن را يادآور مى شويم:

عده اى از طلاب درسخوان، كه برخى از آنان سالها در درس مراجع و از جمله در درس حضرت امام خمينى(قدس سره) شركت كرده بودند و سوابق خوبى نيز داشتند، تحت تأثير افكار كسانى قرار گرفتند كه در اثر اعمال قهرمانانه خود موقعيت اجتماعى پيدا كرده بودند. بعضى از اين طلاب به زندان افتاده بودند و در آنجا با اين افراد آشنا شده بودند و پس از خروج از زندان از افكار آنها تعريف و تمجيد مى كردند و مى خواستند كه مسائل اسلامى را از ديدگاه آنها تحليل كنند و از زاويه ديد آنها به اسلام بنگرند و اصلا مايل نبودند كه كسى تشكيك كند كه شايد ديدگاه آنها صحيح نباشد. فكر مى كردند كه فقط آنها اسلام را درست شناخته اند و ما نيز اگر بخواهيم اسلام را بشناسيم بايد مثل آنها فكر كنيم و سرانجام ديديم كه اين نگرشها به كجا انجاميد!

ب. توطئه هاى دشمنان

پيش از انقلاب نيز، خطرهايى اسلام و روحانيت را تهديد مى كرد ولى پس از آن خطرها جدّى تر و مرموزتر شده است. مبارزاتى كه پيش از انقلاب عليه روحانيت انجام مى گرفت غالباً به خاطر دشمنى بااسلام بود و دشمنان صريحاً مى گفتند كه ما مخالف اسلام هستيم. آنها يا ماركسيست بودند يا از ساير گروههاى التقاطى، عوامل آمريكا و وابسته به