داشته باشند ولى اين كار بايد به گونه اى انجام شود كه بر كيان حوزه ضربه اى وارد نشود، وگرنه بهتر آن است كه اين كار به تأخير افتد تا ابتدا اقدامات جدّى انجام گيرد.

ريشه هاى آينده حوزه افراد بااستعداد، تلاشگر و با اخلاصند. اگر آنها به دنبال كارهاى ديگر بروند و حوزه را ترك كنند كسانى در حوزه باقى مى مانند كه هيچ جا كارى از آنها برنمى آيد. در آن صورت، آينده حوزه و اسلام چه خواهد شد؟ تذكر اين مطلب خالى از فايده نيست كه تأمين همه نيازهاى حوزه علميه به عهده مردم است. حوزه علميه از آسمان نازل نشده است و استادان آن از عالم ديگرى نمى آيند بلكه نيروهاى انسانى و مادى حوزه بايد از بين همين مردم تأمين شود. شكّى نيست كه حوزه، از نظر نيروى انسانى، ساختمان، كتابخانه و تكنولوژى آموزشى، ضعفهاى فراوانى دارد اما سؤال اين است كه چه كسانى بايد اين ضعفها را جبران كنند؟ وظيفه مردم است كه افراد خوب و بااستعداد را به حوزه بفرستند و در فكر جبران ضعفهاى مادى حوزه نيز باشند.

خودباختگى و تسليم شدن بى چون و چرا در برابر افكار ديگران مى تواند خطر بزرگى براى حوزه و اسلام باشد.

توده مردم كه قدرت تشخيص مسائل را ندارند، وقتى به كسى يا گروهى علاقه مند شوند، همه افكار آنها را مى پذيرند و نمى توانند مسائل را از يكديگر تفكيك كنند و غلطهاى آن را كنار بگذارند. متأسفانه اين وضعيت در بين روحانيون، كه جزو طبقه روشنفكر اين جامعه هستند، نيز وجود دارد. وقتى شخصى را به عنوان يك قهرمان مى پذيرند، به خود اجازه نمى دهند كه در افكار او دقت و اظهار كنند.

اين يك حالت روانى است كه در انسان ايجاد مى شود كه، وقتى