جناح شاه. اما امروز در داخل كشور روحانيت غالباً با افرادى مواجه است كه مرموزانه، به نام اسلام، با روحانيت مخالفت مى كنند. اگر، خداى نكرده، آنها در كار خود موفق شوند كار به تضعيف و نابودى روحانيت خواهد انجاميد. هرچند كه توده مردم علاقه قلبى به روحانيت دارند و بزودى از حمايت آنها دست بردار نيستند ولى به عامه مردم نمى توان زياد اعتماد كرد چون آراء مردم براحتى عوض مى شود و رفتار آنها به سرعت تغيير مى كند.

در واقعه پانزده خرداد سال 1342، در خيابانهاى شهر قم، براى اسلام خونها ريخته شد و عده زيادى به شهادت رسيدند ولى دو سال پس از اين واقعه خيابانهاى همين شهر به وسيله عمّال رژيم و مردم كوته بين و در اثر تبليغات آنها به طرفدارى از شاه و بر عليه امام و روحانيت چراغانى شد. از اين نمونه ها بسيار وجود دارد. با توجه به اين نمونه ها، نمى توان به افكار و رفتار توده عوام مردم اعتماد كرد.

كسانى كه بر عليه روحانيت تلاش مى كنند چند دسته اند:

1ـ دسته اول احزاب الحادى يا التقاطى هستند كه پس از انقلاب براى فعاليتهاى سياسى خود در صحنه هاى سياسى كشور جايى نيافتند و منزوى شدند. لذا به فعاليتهاى فرهنگى زيرزمينى پرداختند و عوامل نفوذى خود را كه بعضى از آنها چهره عوض كرده و وجهه اسلامى و انقلابى به خود گرفتند در دستگاههاى اجرايى قرار دادند. طبعاً كسى كه به اصل اسلام معتقد نباشد نسبت به روحانيت نيز اعتقادى نخواهد داشت و از هيچ تلاشى عليه آن نيز كوتاهى نخواهد كرد.

2ـ دسته دوم كسانى هستند كه روحانيت را به عنوان يك صنف تلقّى مى كنند كه «از مصرف كنندگان بدون توليد اين كشور هستند و از قديم