چنانچه، براى تحصيل، محدوديت زمانى وجود نداشته باشد و هر كس آزاد باشد كه درسها را در هر مدت زمانى كه خواسته باشد تمام كند نمى توان تصميم گرفت كه مثلا در فلان سال بايد فلان تعداد پزشك داشته باشيم.

يكى ديگر از مزاياى برنامه هاى محدود آموزش اين است كه افراد را ملزم مى كند كه از وقت و استعداد خود استفاده كافى را بنمايند. در همه انسانها كم و بيش روحيه تنبلى وجود دارد و اگر تعهّد و الزامى در كار نباشد، انسان به سستى و تنبلى مى گرايد و از ذهن و استعداد استفاده كافى نمى شود و با وجود كوچكترين بهانه، از درس و بحث دست مى كشد.

جـ علل گرايش طلاب به دانشگاه ها

پيش از انقلاب اسلامى علت آنكه طلاب از حوزه اعراض مى كردند و به دانشگاه روى مى آوردند و احياناً لباس خود را نيز تغيير مى دادند اين بود كه:

1ـ حوزه هيچ ضمانتى براى آينده طلاب نداشت و معلوم نبود كه طلاب در آينده از چه موقعيتى برخوردار مى شوند بنابراين، عده اى از طلاب براى گرفتن مدرك و يافتن موقعيت اجتماعى به دانشگاه روى مى آوردند.

2ـ تبليغات بسيار رژيم گذشته بر ضدّ روحانيت يكى ديگر از عوامل اين مسأله بود. بيشتر كسانى كه در حوزه بودند تحصيلات جديد نداشتند و بدين سبب در برخى از آنها احساس حقارت به وجود مى آمد در نتيجه، حوزه را رها مى كردند و به دانشگاه رفتند.

پس از انقلاب هر چند عامل دوم از بين رفت ولى عوامل ديگرى به عوامل فوق افزوده شد. 1ـ دروس جديدى در دانشگاه گذاشته شد كه