براى تدريس آنها بايد طلاب به دانشگاه مى رفتند و آنها را تدريس مى كردند مانند تاريخ اسلام، معارف اسلامى، فلسفه اسلامى، انسان شناسى اسلامى، روان شناسى اسلامى، اقتصاد اسلامى و مانند آنها، كه البته برخى از اين دروس، به دليل نداشتن استاد، حذف شد و معارف اسلامى نيز كه به عنوان درس الزامى مطرح گرديد با كمبود استاد مواجه گرديد. در هر صورت، با طلابى كه براى تدريس به دانشگاه مى رفتند بخوبى برخورد نمى شد، چه از سوى دانشجويان و چه از سوى مديريت دانشگاهها. با آنها به گونه اى متفاوت با استادان ديگر برخورد مى شد. علت آن نيز اين بود كه طلاب مدرك دانشگاهى نداشتند.

اين طلاب احياناً مى ديدند كه برخى از معلومات را كه در حوزه نياموخته اند بايد بياموزند و بويژه بايد زبان خارجى را فرا بگيرند چون برخى دانشجويان بدون توجه به اينكه آنها در فقه، اصول، فلسفه، تفسير يا... تخصّص دارند نه در زبان انگليسى، عدم تسلّط بر اصطلاحات خارجى را نشانه كمى سواد آنها مى دانستند.

اين عوامل باعث شد كه گروهى از طلاب به اين فكر بيفتند كه در دانشگاه تحصيل كنند و علاوه بر آموختن زبان مدركى نيز دريافت كنند تا مورد كم لطفى و بى توجهى قرار نگيرند.

البته رفتن طلاب به دانشگاه عوامل و انگيزه هاى متعدّدى دارد كه همه آنها جنبه منفى دارد و براى هيچ كدام دلايل قانع كننده اى نيست چون اگر انسان بر طبق تكليف شرعى لازم باشد كه به حوزه بيايد و درس بخواند با اين دلايل نمى تواند آن را رها كند.