موجود ممكن است سالها پيش در كشورى كه خاستگاه آنها بوده باطل اعلام شده باشد ولى در كشور ما، به عنوان فرضيات جديد علمى تدريس شود و دانشجويان هم آنها را اثبات شده و غيرقابل انتقاد بپندارند. اين يكى از نقاط مثبت نظام آموزشى حوزه است و دانشگاه بايد آن را اقتباس كند.

استادانى كه در «دفتر همكارى حوزه و دانشگاه» با روحانيان معاشرت داشتند به اين نقص آموزش دانشگاه اعتراف مى كردند و از اينكه با روش بحث و نقد طلبگى آشنا شده بودند بسيار ابراز رضايت مى كردند.

يكى ديگر از امتيازات آموزش حوزوى اين است كه طلاب در انتخاب استاد آزادند. هر كس بر طبق ذوق و سليقه شخصى خود استادى را انتخاب مى كند و در درس او شركت مى كند. اين مسأله در پيشرفت محصّل تأثير بسيارى دارد. با آنكه در بعضى دانشكده ها و در برخى از دروس، دانشجويان در انتخاب استاد مختارند اما اين خصوصيت در نظام دانشگاهى ضعيف است.

3ـ ارزشيابى و امتحانات

در گذشته، ارزشيابى و امتحان در حوزه هاى علميّه بسيار ضعيف بود، گرچه نقل مى شود كه حدود يك قرن پيش در حوزه علميّه نوعى ارزشيابى تحصيلى وجود داشته است و كسانى كه مى خواسته اند مسؤوليتى را بپذيرند كه متوقّف بر داشتن درجاتى از علوم دينى بوده است، بايد به نوعى از اساتيد خود تصديق مى گرفته اند. نظام دانشگاهى، به شكلى جدّى، برنامه امتحان و ارزشيابى را مدّ نظر قرار مى دهد. حوزه هاى علميّه نيز بايد سعى كنند كه نوعى ارزشيابى داشته باشند. البته اين سخن به آن معنا نيست كه عين آنچه در نظام دانشگاهى وجود دارد در