قرار مى گيرد. هر كدام از اين دو بخش آموزش ويژگيهاى خود را دارد، بخصوص با توجه به اينكه روش تحقيق در آن دو بسيار متفاوت است. بطوركلى، روش تحقيق در علوم اسلامى نقلى و تاريخى است، برخلاف روش تحقيق در علوم دانشگاهى كه عمدتاً تجربى مى باشد.

به هر حال، اينگونه تفاوتها اقتضا دارد كه دو نوع آموزش وجود داشته باشد و وحدت هدف موجب ادغام آنها در يكديگر نمى شود، چون معناى وحدت هدف اين است كه هر دو جهتگيرى واحدى داشته باشند و با يكديگر احساس بيگانگى نكنند، به يكديگر كمك كنند، امكانات تحقيق و تدريس را با يكديگر مبادله كنند، از تجربيات هم استفاده نمايند، از نقاط قوّت يكديگر آگاه شوند و بخشهاى قابل اقتباس را از يكديگر بگيرند و در قسمت خود پياده كنند و بالاخره در مسائل سياسى و اجتماعى، هماهنگ باشند.

4ـ وجود همكارى حوزه و دانشگاه

الفـ مبادله استاد

يكى از وجوه همكارى حوزه و دانشگاه مبادله استاد در زمينه هايى است كه مى توانند به يكديگر كمك كنند. امروزه از يك سو، در دانشگاههاى كشور، دروسى تحت عنوان «معارف اسلامى» و عناوينى مانند آن گذاشته شده است كه اصالتاً در حوزه و روحانيون مى باشد و دانشگاهها مى توانند در اين موارد از استادان حوزه هاى علميه استفاده كنند. از سوى ديگر نيز، حوزه هاى علميه مى توانند براى تبيين ديدگاههاى اسلام در مسائل علوم انسانى از استادان محترم دانشگاهها كمك بگيرند.