كنند. اين وحدت با وحدتى كه در ميان ساير اقشار ملت مطرح است فرقى ندارد. در آن مورد، هيچ كس نمى گويد كه مثلا مسگرها آهنگر شوند يا آهنگرها مسگر، بلكه منظور از وحدت اين است كه همه اقشار ملت در يك جهت حركت كنند و هدف واحدى را دنبال كنند.

وحدت حوزه و دانشگاه نيز به اين معنا نيست كه مثلا حوزه از فقه و اصول و ساير علوم خود دست بردارد و به دنبال دروس دانشگاهى برود و يا بعكس دانشگاه از دروس خود دست بردارد و دانشجويان دروس حوزوى بخوانند يا مثلا دانشگاهى لباس روحانى بپوشد و يا روحانى لباس دانشگاهى. اين كارها ممكن است اما مطلوب نيست، زيرا ما به همه اين علوم حوزوى و دانشگاهى نياز داريم و طبعاً گروههايى نيز بايد به تحصيل در آنها بپردازند. هم دانشگاهى بايد باشد و كار خود را انجام دهد و هم حوزوى ولى در مسائل سياسى بايد با هم هماهنگ باشند و در برنامه ريزيهاى علمى مشاركت داشته باشند.

حوزه و دانشگاه بايد مثل دو خط موازى با هم حركت كنند و در مواردى كه بين دستاوردهاى هر دو تلاقى حاصل مى شود بايد همكاريها قويتر شود، نه اينكه برخورد و تضادّى بين آنها پيش آيد مثلا، هدف رشته هاى علوم انسانى و تجربى يكى است و آن تأمين نيازهاى علمى كشور است ولى هر كدام شيوه خاصى در تحقيق دارد. شيوه تحقيق در يكى آزمايشگاهى است و در ديگرى مصاحبه، پرسشنامه و... .

ما مى توانيم دو بخش آموزش داشته باشيم يكى آموزش علومى كه مستقيماً با دين در ارتباط است يا از دين تغذيه مى شود و يا دين را تقويت مى كند و در خدمت پيشرفت دين است و بخش دوم علومى كه مستقيماً با دين سروكار ندارد ولى به صورت غير مستقيم در خدمت دين و متديّنين