اول، اسلام هم از نظر عرضى بسيار وسيع است و دامنه گسترده اى دارد و هم از نظر طولى مراتب معرفت آن بسيار متفاوت است. به عنوان مثال، توحيد، كه يكى از اصول مهم اسلام است، داراى مراتب متعددى است كه همه آن را يكسان درك نمى كنند. بنابراين، چون معارف اسلامى گسترده و از عمق ويژه اى برخوردار است، همه انسانها نمى توانند تمام معارف آن را آنگونه كه هست بشناسند.

اگر همه بخواهند در پى شناخت تمام ابعاد اسلام باشند بايد از ساير مسائل زندگى خود دست بشويند در نتيجه، زندگى دنيوى آنها مختل مى شود. پس بايد فقط عده اى به دنبال فهم حقايق اسلام بروند و اين عده نيز به دليل گستردگى و عمق معارف اسلام نمى توانند در همه ابعاد دين متخصّص شوند. از اينرو، هر كس بايد در بخشى از معارف اسلام به تحصيل و تحقيق بپردازد تا در آن رشته تخصص پيدا كند.

دوم، ما معتقديم كه سعادت دنيا و آخرت جز از راه اسلام حاصل نمى شود و اسلام مجموعه اى از معارف، ارزشها و دستوراتى است كه بايد آن را هر چه بيشتر شناخت تا بهتر بتوانيم براى سعادت خود از آنها استفاده كنيم.

سوم، ما غير از پيامبر(صلى الله عليه وآله) و ائمه اطهار(عليهم السلام) كه علم الهى داشتند و معارف را از ناحيه خداوند به صورت لدنّى دريافت كرده بودند و به همه معارف اسلام آشنايى داشتند، فرد ديگرى را سراغ نداريم كه به همه معارف اسلامى آنگونه احاطه داشته باشد. حتى شاگردان ائمه(عليهم السلام) نيز چنين نبودند و نمى توانستند باشند. لذا، ائمه(عليهم السلام)سعى مى كردند كه هر يك از شاگردان خود را در يك رشته تربيت كنند. شاگردان امام صادق(عليه السلام) كه هر يك در رشته اى خاص به وسيله آن حضرت تربيت