تفاوت‌ دشمنان امام علي(عليه السلام) و پيامبر(صلى الله عليه وآله)

به اين ترتيب‌ مهم‌ترين تفاوت ستيزه‌جوييهاي زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله) و دشمنيهاي دوران امام علي و ديگر امامان معصوم(عليهم السلام) با دين خدا در آن بود كه دشمنان پيامبر، به صراحت، اصل توحيد و وحي و نبوّت را انكار مي‌كردند، اما دشمنان امير مؤمنان، اغلب از درون جامعه اسلامي بر مي‌خاستند و ادعاي مسلماني داشتند و به نام خدا و اسلام، بر ضد وليِّ خدا توطئه مي‌كردند يا با او مي‌جنگيدند: اينان ابتدا حكومت حضرت را تا 25 سال به تأخير انداختند و در اين زمان طولاني، امّت اسلام و نيز جامعة بشري را از بركات بي‌شمار حكومت علوي محروم ساختند.[1] در دوران حكومت امام(عليه السلام) نيز با پيمان‌شكنيها و فتنه‌انگيزيهاي بسيار، جنگها و آشوبهاي داخليِ خانمان سوزي بر پا كردند، و به اين صورت، جلوه‌اي ديگر از دين ستيزي را در تاريخ اسلام بنيان نهادند.

پس از شهادت حضرت علي(عليه السلام) امانتِ الهيِ ولايت به امام حسن(عليه السلام) سپرده شد و سلسله ولايت و امامت، طبق امر الهي، تا آخرين امام معصوم، يعني حضرت حجة بن الحسن(عج) ادامه يافت. هر يك از اين امامان معصوم(عليهم السلام) بسته به وضعيت زمانه و وظايف خاصي كه بر عهدة آنان نهاده شده بود به اصلاح جامعه مي‌پرداختند و با مظاهر طاغوتِ زمانة خويش مبارزه مي‌كردند. مخالفان آنان نيز با شگرد‌هاي متنوعي با آن امامان و اصلاحگريها و مبارزات ايشان مقابله مي‌كردند و با ايشان دشمني مي‌ورزيدند.

ذكر اين نكته مهم است كه «نبي‌ستيزي» يا «وليّ ستيزي» صرفاً محدود به دورة حيات و حضور آنان نمي‌شود؛ بلكه عداوت با معصومان و دعاوي آنان پس از زمان حيات ايشان نيز با ترفند‌هايي كه در آينده به آنها اشاره خواهيم كرد، ادامه يافته است.