مؤمنان راستين، موجب پيروزي مسلمين و اعتلاي اسلام مي‌شد، و رفته‌رفته زمينه‌اي فراهم مي‌آمد كه فرهنگ اسلام از حجاز به روم، ايران، افريقا و ديگر سرزمينها راه يابد. ولي اين نه بدان‌ معناست كه ستيز با دين خدا پايان يافته بود و اسلام و حكومت آن، قدرت بي‌رقيب عالم گشته و حقِ حكومت به دست صاحب و اهلِ آن سپرده شده بود. بلكه در اين ميان، اهل باطل جلوه‌اي ديگر مي‌يافتند و دشمنان دين در قالب و صورتي ديگر، به ترفند‌هايي كاري‌تر بر ضد اسلام مي‌انديشيدند.

سالهاي پر بركت عمر پيامبر(صلى الله عليه وآله) سپري مي‌شد و منافقان و دشمنانِ داخلي قوت مي‌گرفتند و به نوعي هم‌سو با دشمنان خارجي، در انتظار فرصتي بودند تا بر ضد دين محمّد(صلى الله عليه وآله) بشورند و نام و ريشة آن را از زمينِ دلها بركنند.

وليّ ستيزي

سال دهم هجري فرا رسيد، و پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) در راه بازگشت از آخرين حج خود، مأمور شد تا امر ولايت را ابلاغ كند. كاروان صدهزار نفريِ حجاج،[1] روز هجدهم ذي‌حجه به منطقة غدير رسيد و پيامبر فرمان توقف داد و فرمود رفتگان باز گردند و صبر كرد تا ماندگان برسند. پس از جمع شدن مسلمانان، حضرت هنگام ظهر بر فراز منبري از جهاز شتران رفت و در حضورِ نزديك به صدهزار نفر، علي(عليه السلام) را ـ با فرمان خداوند ـ به عنوان امام و جانشينِ پس از خود معرفي كرد و فرمود: مَنْ كُنْتُ مَولاهُ فَهذا عَليٌ مَولاه...؛[2] «هركس من