دامنة مخالفتها گسترش يافت، و ساواك در سراسر كشور بسياري از روحانيان مبارز و ديگر فعالانِ پيرو خط امام را دستگير و زنداني كرد.

همچنين، شب پانزدهم خرداد 1342، نيروهاي گارد ويژه از تهران به قم اعزام شدند و نيمه‌هاي شب به منزل امام يورش بردند و ايشان را ربودند.[1]

بازتاب دستگيري امام و قيام خونين خرداد

با آنكه هجوم به منزل امام(رحمه الله) شب‌هنگام صورت گرفت، خبر دستگيري ايشان به سرعت منتشر شد و تا قبل از طلوع آفتاب، مردمِ تهران، ورامين و بسياري شهرستانهاي ديگر از ماجرا اطلاع يافتند.[2] صبح روز پانزدهم، ابتدا مردم قم و بعد تهران و برخي ديگر شهرها، به طور خودجوش به خيابانها ريختند. مغازه‌ها و بازارها تعطيل مي‌شد و مردم دسته‌دسته گرد هم مي‌آمدند، و رفته رفته فريادهاي اعتراض‌آميزِ «يا مرگ يا خميني» بر مي‌خاست و دسته‌هاي مردم خشمگين به سمت خيابانهاي اصلي حركت مي‌كردند.

با به هم پيوستن جمعيتهاي خودجوشي كه به خيابانها ريخته بودند، شهر

23 روز بعد (11 مرداد 42) سرلشكر حسن پاكروان، رئيس ساواك، در پادگان عشرت‌آباد به ديدار امام رفت و خبر آزاديِ ايشان را ابلاغ كرد. سپس ايشان را به خانه‌اي متعلق به ساواك در داووديه انتقال دادند، و به اين ترتيب ايشان را در حصر نگاه داشتند تا مانع ارتباط مردم با ايشان شوند. اما هنوز ساعتي نگذشته بود كه سيل جمعيت، روانة داووديه شد و دستگاه مجبور شد امام را به منزلي ديگر در قيطريه انتقال دهد.

اين ماجرا حدود ده ماه ادامه يافت تا‌ آنكه سرانجام در روز 17 فروردين 1343، دولت حسنعلي منصور دستور آزادي ايشان را صادر كرد و شب همان روز حضرت امام به قم بازگردانده شد (جلال‌الدين مدني،‌ تاريخ سياسي معاصر ايران، ج 2، ص 42 ـ 43).