اما به رغم تحريمهاي صريح مراجع بزرگي چون امام خميني،[1] و مخالفتها و اعتراضات مردم و پاره‌اي از احزاب سياسي، رژيم در ششم بهمن‌ماه 1341 ه‍ . ش. رفراندومي فرمايشي ترتيب داد و پس از آن، «انقلاب سفيد شاه و مردم» را قانوني و قابل اجرا خواند.

فاجعة فيضيه

پس از برگزاري رفراندومِ شاه، موضع‌گيريها و مخالفتهاي رهبران مذهبي و اعتراضات فراگير مردم در برابر اقدامات دين‌ستيزانه رژيم بالا گرفت؛ به گونه‌اي كه رفته‌رفته موجوديت حكومت پهلوي ـ مسئول اجراي دكترين امنيتِ مليِ جان ‌اف‌. كندي و نيز مأمور تأمين امنيت و مطامع امريكا و انگليس در منطقه ـ به خطر مي‌افتاد. بنابراين رژيم بر آن شد تا ضرب شستي به روحانيون و مردم نشان دهد و اعتراضات آنان را سركوب كند. اين كار روز دوم فروردين 1342، و با هجوم وحشيانة مزدورانِ حكومت، به مدرسة فيضيه انجام گرفت.

عصر روز دوم فروردين 1342 (25شوال 1382 ه‍ .ق.) به مناسبت شهادت امام صادق(عليه السلام) از سوي مرحوم آيت‌الله العظمي گلپايگاني در مدرسة فيضيه مراسم عزاداري بر پا شده بود. با آغاز مراسم، گروهي از مأموران، با لباس‌هاي مبدّل و يك‌رنگ وارد مدرسه شدند و به طور پراكنده بين جمعيت نشستند. بعد از مدتي مأموران با صلوات فرستادنهاي پي‌درپي نظم جلسه را بر هم زدند. سخنرانِ مجلس از مردم خواست كه صلوات بي‌جا نفرستند اما آنان همچنان به كار خود ادامه دادند. اين كار باعث اعتراض برخي طلاّب شد، و پس از اين اعتراض، مأموران به ايشان هجوم بردند و ضرب و شتم مردم آغاز شد.