از سوي ديگر، بسياري از آيات قرآن ـ كه كتابي جهاني و جاويد است ـ مصداقهاي گوناگون و تازه‌اي مي‌يابند. اهل‌بيت(عليهم السلام) در فرمايشاتِ خود به بيان پاره‌اي از اين مصاديق ـ يا مصداق تام و برتر آنها ـ پرداخته‌اند.

به هر روي با توجه به وظايف پرشماري كه خداوند بر عهدة پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) نهاده و نيز جايگاهي كه شريعت براي امامان معصوم(عليهم السلام) تعيين كرده است، سنّت پيامبر و عترتِ پاك‌نهادش، سومين و آخرين منبع سترگ و اصيل شناخت دين به شمار مي‌آيد، ‌و بر هر دين‌پژوهي فرض است كه آيين اسلام را از طريق معادن و راههاي درست و حقيقي آن باز شناسد.[1]

امر بسيار مهم ديگري كه هر روحاني مي‌بايد در كنار آموختن معارف دين بدان اهتمام ورزد عمل به آموخته‌هاست. اين در حقيقت وظيفة ديگري است كه بر عهدة هر عالِمي نهاده شده است. چنين كسي بايد به دانسته‌هاي خود عمل كند و بدان پاي‌بند بماند، وگرنه نور علم از او باز‌ستانده مي‌شود.[2]

امير مؤمنان(عليه السلام) مي‌فرمايد: العلم مقرون بالعمل، فمن علم عمل، و العلم يهتفّ بالعمل فان أجابه و الاّ ارتحل عنه؛[3] «علم هم‌نشين عمل است؛ پس كسي كه دانست بايد عمل كند، و علم عمل را فرا خواند، اگر (عمل) پاسخش داد، مي‌ماند، ‌وگرنه كوچ مي‌كند».

شناخت اوضاع سياسي و اجتماعي زمانه

وظيفة ديگري كه يك روحاني كارآمد بر عهده دارد، شناسايي وضعيت اجتماعي و سياسيِ محيط پيرامون خود، و امروزه، آشنايي با شرايط سياسي