به كار مي‌برند؛ نسلهايي كه در كوره‌هاي پر حرارت مبارزات پيش‌ از پيروزي انقلاب آبديده نشده‌اند و نفْسهايي كه در بوتة تجربة طولاني جنگْ ساخته و پرداخته نگشته‌اند، و پس از مدتي زمام امور كشور را به دست خواهند گرفت.

تربيت و به‌كارگيري قدرت‌طلبانِ داخلي

هجوم نظامي به كشورها و سرزمينهاي ديگران، از جمله روشهايي است كه براي قدرتهاي استعماري بسيار هزينه‌بردار بوده، تبعات و تلفات زيادي در پي دارد،‌ و امروزه كمتر از اين شيوه‌ها استفاده مي‌كنند. قدرتهاي سلطه‌جو ـ همان گونه كه پيشتر گذشت ـ براي رسيدن به اهداف استعماري‌شان راههاي بسيار كوتاه‌تر و كم‌هزينه‌تري يافته‌اند. يكي از اين راهها شناسايي و جذب افراد جاه‌طلب و ناراضي از دستگاه حاكم است. تجربه‌هاي تاريخيِ بسيار، اين واقعيت را تأييد مي‌كنند كه احزاب و افراد جاه‌طلب، همواره مهره‌هاي كارآمدي براي اهداف استعماري قدرتهاي بيگانه بوده‌اند، و استعمارگران پس از شناسايي و جذب آنها، سالها به تربيت ايشان مي‌پردازند و با تقويت روحيه غرب‌گرايي در آنان، ايشان را مقهور تمدن و صنعت و تكنولوژي خويش مي‌سازند. اين مهره‌هاي بي‌هويت و خودباخته، به اين ترتيب، شخصيتهاي دست‌آموزي مي‌شوند كه در اختيار بيگانگان قرار مي‌گيرند، و طبق خواسته‌هاي ايشان عمل مي‌كنند. اين افراد از راههاي مختلفي شناسايي و جذب مي‌شوند: گاه از ميان دانشجويان مستعدي كه براي تحصيل به كشورهاي خارجي سفر مي‌كنند و گاه از بين كساني كه داخل كشورند و در دستگاههاي حكومتي نفوذ كرده و صاحب مقام و منصب‌اند. [1]