رفتارهاى ارزشى را خود پيامبر گفته است و بخشى را به عهده مردم گذاشته است؛ يعنى، آنچه را مربوط به زمان خودش بوده گفته است و بقيه را به مردم واگذاشته كه مردم به مقتضاى شرايط زمان خويش، خود تشخيص دهند كه چه چيزى حلال است و چه چيزى حرام. معناى اين سخن اين است كه پيامبر همه آنچه را كه موجب سعادت ما بوده نگفته است؛ در صورتى كه حضرت فرمود: چيزى نيست كه سعادت شما را تضمين كند، مگر آن كه آن را بيان كرده‌ام. البته سخن حضرت بدان معنا نيست كه حضرت جزئيات را بيان كرده‌اند، بلكه ايشان عناوين كلى را بيان كرده‌اند، تا پس از ايشان در ساير زمانها كسانى كه صلاحيت دارند احكام جزئى و حلال و حرام مترتب بر مصاديق و موضوعات را از آن عناوين كلى استخراج كنند و آنها را تحت عناوين اوّليه و يا عناوين ثانويه و گاه به عنوان احكام حكومتى ارائه دهند و بى‌ترديد تشخيص مصاديق و احكام جزئى كه اصطلاحا فتوا نام گرفته است، منطبق بر همان كلياتى است كه در قرآن، سنّت رسول خدا و سخنان ائمه معصومين عليهم‌السلام ذكر شده است.