دين فقط در امورى كه مربوط به آخرت هست دخالت مى‌كند و كارى به امور دنيايى ندارد و انتظار ما از دين بايد حداقلّى باشد. ما تنها بايد طريق سعادت اخروى و وسائل و ابزارهايى را كه موجب مى‌گردند ما به بهشت برويم و از جهنم نجات يابيم از ناحيه دين بشناسم. بايد نماز خواندن، روزه گرفتن و مسائل حج و ساير امور مربوط به آخرت را از دين فرا گيريم. اين دسته به خيال خود مشكل ارتباط دين با سياست را با ايجاد مرز بين دين و سياست حل كرده‌اند و قلمرو دين را از قلمرو سياست جدا كرده‌اند، گفته‌اند: سياست از زمره امور دنيايى است و دين تنها مربوط به آخرت است و نه دين بايد در حوزه سياست دخالت كند و نه سياست در حوزه دين دخالت كند. در سياست كه در قلمرو دنيا و علم است، تنها بايد علم و دستاوردهاى بشرى دخالت داشته باشد. چه اين كه علومى چون فيزيك، شيمى، زيست‌شناسى، طب، روان‌شناسى و جامعه‌شناسى در منطقه علوم قرار دارند و دين در آنها دخالتى ندارد و دخالت دين تنها در امور آخرتى است.

    تاريخچه اين مسأله بر مى‌گردد به چند قرن پيش در مغرب زمين. از هنگامى كه بين رجال كليسا  از يك طرف و رجال علم و سياست از طرف ديگر درگيرى و تضاد ايجاد شد و مدّتها آنها با همديگر كشمكش و جنگ داشتند و نهايتا كار به يك صلح نانوشته‌اى منتهى شد و عملاً با يكديگر توافق كردند كه دين تنها در امور آخرت و رابطه انسان با خدا دخالت كند و قلمرو امور دنيا را به رجال علم و سياست واگذارد و تنها عالمان و سياستمداران در امور علمى و امور جامعه نظر بدهند.

    اين كار در مغرب زمين انجام گرفت و كسانى كه از آنجا نسخه مى‌گيرند پيشنهاد مى‌كنند كه در كشور اسلامى ما نيز چنين تقسيم كارى انجام گيرد: دين فقط در اختيار عالمان دينى باشد و تنها در امور آخرتى دخالت كند و دين و عالمان دين در امور دنيايى دخالت نكنند. بنابراين، سياست بايد به عالمان سياست و سياستمداران واگذار شود، نه به فقهاء و عالمان دين. در اين زمينه، بحثها و سخنرانى‌هاى زيادى ارائه شده و مقالات زيادى نوشته‌اند و براى تأييد نظريه خودشان آسمان و ريسمان به هم بافته‌اند تا اين شبهه را در ذهن جوانان ما جا اندازند و تقويت كنند كه مرز دين از مرز سياست جداست.

    متأسفانه بخشى از كسانى كه به امور فرهنگى مى‌پردازند، ناخودآگاه تحت تأثير همين گرايشها و تحت تأثير امواج فرهنگى غرب قرار گرفته‌اند و كم‌كم دارد جا مى‌افتد كه دين در