ارتباط با كسانى است كه شيوه سالم و منطقى را برمى‌گزينند و چه در بحث و گفتمان و چه در بررسى و مطالعه روش و متد صحيحى را انتخاب مى‌كنند. اما دشمنان به دنبال شيوه منطقى و سالم و استدلال صحيح و رعايت متدولوژى متناسب با بحث نيستند و منظور آنها تنها القاء شبهه در متديّنان است تا ايمانشان سست گردد. با اين وصف، گرچه سخنان و مباحثى كه آنان طرح مى‌كنند منطقى نيست؛ اما ما وظيفه خود مى‌دانيم كه به شبهات آنها پاسخ منطقى بدهيم.

2. جدايى دين از سياست در نگرش برون دينى

كسانى براى القاء جدايى دين از سياست و حكومت، نگرش برون دينى را برگزيده‌اند و مى‌گويند ما كارى به قرآن نداريم و با نگاه برون دينى به اسلام مى‌نگريم. قبل از آن كه منابع اسلام را بررسى كنيم و صرف نظر از اين كه قرآن درباره سياست چه مى‌گويد، اين سؤال را مطرح مى كنيم كه اصولاً بشر چه احتياجى به دين دارد؟ و در چه مسائلى نيازمند است كه دين او را راهنمايى كند؟ آنها به گمان خود براى اين مسأله دو فرض در نظر گرفته‌اند: فرض اول اين كه انسان در همه چيز و در همه امور زندگى به دين احتياج دارد. مسائلى از قبيل شيوه تهيه و استفاده از غذا، شيوه تهيه و ساخت مسكن، شيوه ازدواج، تشكيل جامعه و حكومت را در يك طيف قرار داده‌اند و گفته‌اند: آيا دين بايد همه اين مسائل را حل كند و بشر ديگر نبايد به دنبال تحقيقات علمى برود و ما بايد حداكثر انتظار را از دين داشته باشيم و بيان هر چيزى را از دين بخواهيم؟ پس اگر خواستيم لباس تهيه كنيم، بايد ببينيم اسلام چه مى‌گويد، اگر غذا خواستيم، بايد بنگريم اسلام چه غذايى پيشنهاد مى‌كند؛ اگر خواستيم به پزشك مراجعه كنيم، ببينيم اسلام چه توصيه‌اى دارد و نيز ببينيم دين درباره تشكيل حكومت چه مى‌گويد. فرض ديگر اين است كه دين تنها در قلمرو محدودى دخالت مى‌كند و ما بايد حداقل انتظار را از دين داشته باشيم. طبيعى است كه دين در همه زمينه‌هاى مورد نياز انسان نظر ندارد و هيچ دينى ادّعا ندارد كه تمام نيازهاى بشر را تأمين مى‌كند.

    بعد از آن كه ديديم دين شيوه پختن غذا و شيوه مداوا و درمان و نيز مهندسى و هواپيماسازى و كشتى‌سازى به ما ياد نمى‌دهد، بايد ديد چه تمايزى بين مسائلى كه دين متكفل بيان آنهاست با ساير مسائل وجود دارد و اساسا دين در چه ساحت‌ها و عرصه‌هايى وارد شده است. آنها به گمان خود به اين نتيجه رسيده‌اند كه شقّ ديگرى را برگزينند و آن اين است كه