مقابل دنياست؛ يعنى، دين بخشى از مسائل بشر را حل مى‌كند و مسائل دنيا هيچ ربطى به دين ندارد. اين اشتباهات و انحرافاتى كه از سوى نويسندگان، گويندگان و رجال فرهنگى ما سر مى‌زند خطرات سهمگينى براى فرهنگ دينى جامعه در پى دارد.

3. ارتباط تنگاتنگ دنيا و آخرت

حقيقت اين است كه گرچه زندگى و حيات ما به دو بخش دنيوى و اخروى تقسيم مى‌شود؛ يعنى، ما دورانى از زندگى داريم كه باتولد ما در دنيا شروع مى‌گردد و با مرگ خاتمه مى‌يابد و سپس با ورود ما به عالم برزخ و آنگاه عالم قيامت بخش دوم زندگى ما شروع مى‌گردد. [

البته مى‌توان بخش ديگرى براى زندگى فرض كرد كه قبل از ورود به عالم دنيا قرار دارد و عبارت است از عالم جنين.]

اما اين تقسيم‌بندى حيات و زندگى مستلزم آن نيست كه كنش و رفتارهاى ما در دنيا به دو بخش تقسيم گردد و با دو رويكرد نگريسته شوند. به هر جهت، فعلاً ما در دنيا هستيم و در اين دنيا رفتارهايى از ما سر مى‌زند و دين آمده كه به همين رفتارهاى دنيوى ما سامان بخشد و با نظام دستورى و تشريعى خود ما را راهنمايى كند؛ نه اين كه دستورات دين فقط براى پس از مرگ است. چنان نيست كه بخشى از عمر 50 يا 60 ساله ما مربوط به آخرت باشد و بخشى از آن مربوط به دنيا، بلكه در دنيا چيزى كه مربوط به آخرت نباشد نداريم و همه رفتارهاى ما در دنيا مى‌تواند شكل آخرتى به خود بگيرد؛ يعنى، آن رفتارها چنان انجام گيرد كه براى آخرت ما مفيد باشد و مى‌تواند به گونه‌اى باشد كه براى آخرت ما مضر باشد. به هرحال، سخن در اين است كه آن رفتارها در آخرت ما تاثير دارد و اساسا بينش دينى و اسلامى اين است كه زندگى آخرت در همين دنيا سامان مى‌يابد:

    «اليوم عملٌ و لا حساب و غدا حسابٌ و لا عمل»[1]و «الدّنيا مزرعة الاخرة» [2]پس هر كارى كه ما در دنيا انجام دهيم، محصول و ثمره آن را در آخرت برداشت خواهيم كرد و چنان نيست كه زندگى دنيايى ما با زندگى اخروى ما بيگانه باشد و بخشى از كارهاى ما مربوط به زندگى دنيا و بخشى از آنها مربوط به آخرت باشد و ما دو قلمرو جداگانه براى دنيا و آخرت نداريم؛ بلكه همه كارهايى كه ما در دنيا انجام مى‌دهيم؛ از قبيل نفَس كشيدن، چشم بر هم زدن، قدم