او كسانى حق دارند به اذن خدا قانون وضع كنند و آن قانون در صورتى معتبر و لازم الاجرا مى‌باشد كه به اذن خدا باشد.

«وَ لاَتَقُولُوا لِمَا تَصِفُ أَلْسِنَتُكُمْ الْكَذِبَ هذَا حَلاَلٌ وَ هذَا حَرَامٌ لِتَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ،إِنَّ الَّذِينَ يَفْتَرُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ لاَ يُفلِحُونَ.»[1]

و با دروغى كه بر زبانتان مى‌رود مگوييد: اين حلال است و آن حرام، تا بر خدادروغ بنديد. همانا كسانى كه بر خدا دروغ ببندند رستگار نخواهند شد.

پس نبايد از پيش خود گفت فلان چيز حلال است و فلان چيز حرام، حلال و حرام تابع نظر و سليقه شما نيست، اين يك نوع شرك است؛ بايد ببينيد كه خدا چه گفته است.    در جاى ديگر مى‌فرمايد:

«... قُلْ ءَاللَّهُ أَذِنَ لَكُم أَمْ عَلَى اللَّهِ تَفتَرُونَ»[2]

بگو آيا خدا به شما اذن داده است، يا به خدا دروغ مى‌بنديد؟

بله خدا به پيامبرش اجازه قانونگذارى و امر و نهى به مردم را داد و فرمود:

«أَطِيعُوا اللّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ»[3]

و فرمود: «مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللَّهَ»[4]

  البته رسول اللّه (صلى‌الله‌عليه‌و‌آله) هم به دلخواه خود عمل نمى‌كرد، بلكه عمل او بر اساس الهام و وحى الهى بود. گاهى كه آيه‌اى نازل نمى‌شد با الهام الهى و با وحى غير قرآنى به اراده تشريعى خدا دست مى‌يافت: «وَ مَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْىٌ يُوحَى»[5]

 بنابراين، اگر كسى از طرف خدا مأذون است كه قانون وضع كند، قانونى كه او وضع مى‌كند محترم و لازم الاجرا است. شيعيان معتقدند كه نظير چنين مجوّزى كه به پيغمبر اكرم (صلى‌الله‌عليه‌و‌آله) داده شده بود، به ائمه معصومين نيز داده شده بود. البته در علم كلام دلايل روشنى براى اين مطلب آورده شده است كه يكى از آنها حديث ثَقلين است كه ائمه اطهار عليهم‌السلام را عِدْل قرآن قرار داده است:

«اِنّى تارِكٌ فيكُمُ الثَقَلَيْنِ ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما لَنْ تَضِلُّوا بَعْدى، كِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتى»