الحادى است. فرهنگ الحادى يا به طور مطلق منكر روح مي‌شود، و يا آن را تابعى از بدن مي‌داند كه با مرگ بدن فانى مي‌شود و بعد از مرگ باقى نمي‌ماند تا لذت و عذاب را درك كند. از طرف ديگر، معتقدان به فرهنگ الحادى، اصل را لذات جسمانى و مادى مي‌دانند كه به بدن مربوط است و اگر چه گاهى درباره امور معنوى هم لفّاظى مي‌كنند، اما راهى براى اثبات اين امورمعنوى، بدون در نظر گرفتن امور مادى و بدنى ندارند؛ زيرا آنها قايل به چيزى وراى ماديات نيستند. بنابراين معنويات در نزد آنها اصالت ندارد و اگر هم در باره آن سخن مي‌گويند، آن را از امور فرعى بدن و زندگى مادى به حساب مي‌آورند.

تفاوت در نگاه به ارزش‌ها

آنچه گفته شد، درباره امور نظرى، عقيدتى، هستى‌شناسي يا فلسفه نظرى بود. اما در مورد مسايل عملى، ارزش‌ها، اخلاق و قانون نيز اتفاق نظر وجود ندارد. بعضى مي‌گويند احكام متعلق به افعال، ارزش‌هاى اخلاقى و قانونى و آداب اجتماعى، همگى اعتبارى هستند و هيچ اصالت و واقعيتى غير از توافق و قبول مردم و جامعه ندارند و به تعبير ديگر، ذوقى و سليقه‌اي هستند. برخى ديگر، منشأ اين امور را عقل عملى و احكام آن مي‌دانند، اما نمي‌توانند ادعاى خويش را با برهان عقلى و منطقى اثبات كنند و نهايت چيزى كه گفته‌اند اين است كه اينها احكامى وجدانى هستند كه اگر به باطن و درون خويش رجوع كنيم، مي‌بينيم كه اين احكام در باطن ما وجود دارند؛ يعنى هر شخصى اگر به نفس خود رجوع كند، مي‌بيند كه در درونش حكم به وجوب عدل و وجوب صدق و حسن آن وجود دارد و نمي‌تواند آن را انكار كند. اين همان چيزى است كه گاهى ژان ژاك روسو