تمام خصوصيات، پيغمبر بودن را استثنا فرمود. پس حضرت على(عليه السلام) وزير پيغمبر(صلى الله عليه وآله) ، پشتيبان او و باعث دلگرمى آن حضرت بود. بعضى از مشكلاتى را كه براى پيغمبر(صلى الله عليه وآله) پيش مى‌آمد، حضرت على(عليه السلام) حل مى‌كرد. اگر پيغمبر(صلى الله عليه وآله) در موردى به كمك احتياج داشت، حضرت على(عليه السلام) ياور و مددكار آن حضرت بود و به هر حال نسبت به پيغمبر(صلى الله عليه وآله) مقام وزارت را داشت. علاوه بر اين، برادر پيغمبر(صلى الله عليه وآله) نيز بود. طبق روايتى كه ذكر شد و حدود بيست روايت ديگر كه از شيعه و سنى نقل شده است، پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) حضرت على(عليه السلام) را به عنوان برادر خود و كسى كه براى آن حضرت به منزله هارون(عليه السلام) نسبت به موسى(عليه السلام) است، معرفى كرده است.

از اين تعبير پيامبر(صلى الله عليه وآله) كه فرمود «على(عليه السلام) براى من به منزله هارون است»، خلافت اميرالمؤمنين(عليه السلام) ثابت مى‌شود؛ چرا كه يكى از مقاماتى كه حضرت هارون(عليه السلام) نسبت به حضرت موسى(عليه السلام) داشت، خلافت بود. زمانى كه حضرت موسى(عليه السلام) مى‌خواست براى چهل شب به ميقات برود، به هارون گفت: اُخْلُفْنِي فِي قَوْمِي؛1 تو جانشين من باش. از اين رو بر اساس حديث منزلت، مقام خلافت نيز براى حضرت على(عليه السلام) ثابت مى‌شود. گرچه در موارد متعدد ديگر، پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) اين مسأله را به صراحت بيان فرموده اند.

ذكر اين موارد به اين دليل است كه متوجه باشيم، نصب حضرت على(عليه السلام) به امامت از روى بصيرت بوده است؛ مبادا تصور كنيم چون حضرت على(عليه السلام) پسر عموى پيغمبر(صلى الله عليه وآله) و داماد آن حضرت بود، او را جانشين خود كرد! مسأله بسيار فراتر از اينها است.