ما أَسَرُّوا فِي أَنْفُسِهِمْ نادِمِينَ؛1 مى‌بينى كسانى كه در دل هايشان بيمارى است، در دوستى با آنان شتاب مى‌ورزند. مى‌گويند: «مى ترسيم به ما حادثه ناگوارى برسد.» اميد است خدا از جانب خود فتح يا امر ديگرى را پيش آورد تا از آنچه در دل خود نهفته داشته‌اند پشيمان گردند.

منافقان مى‌گويند: شايد حادثه‌اى پيش آيد و مصيبتى به ما رسد و آن گاه سرمان بى كلاه بماند! اما خداوند مى‌فرمايد: باشد كه خدا ورق را برگرداند و آن تهديدات عليه خود دشمنان تحقق يابد و مكر الهى طومار آنان را در هم بپيچد. در آن روز كسانى كه با دشمنان خدا رابطه برقرار كرده و با آنان هم نوايى مى‌كنند سخت پشيمان مى‌گردند. با عنايت الهى، دير نيست آن روزى كه آمريكا رسوا شود و هيمنه ابرقدرتى اش در هم بشكند. در آن روز كسانى كه تا پيش از آن دم از اين مى‌زدند كه چاره‌اى جز ارتباط با آمريكا نداريم، نخواهند توانست از خجالت سر بلند كنند و چاره‌اى ندارند جز اين كه به اشتباه خود اعتراف كرده و رابطه با آمريكا را نفى كنند.

مؤمنان به خدا و قيامت، با دشمنان خدا دشمن‌اند و هرگز با آنان رابطه دوستى برقرار نمى‌كنند. اينان همان «حزب اللّه»اند كه داراى ولايت حقيقى هستند و در نهايت، پيروزى و رستگارى از آنان خواهد بود:

وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغالِبُونَ؛2و هر كس خدا و پيامبر او و كسانى را كه ايمان آورده‌اند ولىّ خود بداند (پيروز است، چرا كه) حزب خدا تنها پيروزمندانند.