روان است در مى‌آورد؛ هميشه در آن جا ماندگارند؛ خدا از ايشان خشنود و آنها از او خشنودند؛ اينانند حزب خدا. آرى، حزب خدا است كه رستگارانند.

در اين آيه خدا به پيامبرش مى‌فرمايد: نمى‌توانى مردمى را پيدا كنى كه ايمان به خدا و قيامت داشته باشند و در عين حال با دشمنان خدا دوستى داشته باشند! امكان ندارد كسانى كه در قلب و دل خويش به دشمنان خدا احساس تمايل مى‌كنند و مخفيانه با آنان سر و سرّى دارند، ايمان به خدا و قيامت داشته باشند. گرچه خودشان قَسَم ياد مى‌كنند كه ايمان داريم، ولى قرآن مى‌فرمايد دروغ مى‌گويد:

إِذا جاءَكَ الْمُنافِقُونَ قالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللّهِ وَ اللّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ وَ اللّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنافِقِينَ لَكاذِبُونَ؛1 چون منافقان نزد تو آيند، گويند: «گواهى مى‌دهيم كه تو واقعاً پيامبر خدايى.» و خدا [هم ] مى‌داند كه تو واقعاً پيامبر او هستى، و خدا گواهى مى‌دهد كه منافقان سخت دروغ گويند.

منافقان ادعا مى‌كنند كه جز اراده خير، صلاح و اصلاحات، قصد ديگرى نداريم! ولى قرآن مى‌گويد: خدا شهادت مى‌دهد كه اين عده دروغ مى‌گويند. آنان جز منافع مادى خويش، چيزى ديگر را انتظار ندارند. آنان مى‌ترسند كه دشمنان مسلط شوند و آن گاه كلاهشان پس معركه باشد؛ از اين رو از هم اينك براى ارباب خوش رقصى مى‌كنند:

فَتَرَى الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فِيهِمْ يَقُولُونَ نَخْشى أَنْ تُصِيبَنا دائِرَةٌ فَعَسَى اللّهُ أَنْ يَأْتِيَ بِالْفَتْحِ أَوْ أَمْر مِنْ عِنْدِهِ فَيُصْبِحُوا عَلى