أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً.1 اهميت اين مسأله به حدى بود كه جا داشت پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) آن تشريفات را در غدير فراهم سازد. آن حضرت دست كم هفتاد هزار نفر را در صحراى خشك و در زير آفتاب سوزان نگاه داشتند تا پيام ولايت به آنان ابلاغ گردد. آيه قرآن نازل شد كه اگر اين پيام را به مردم نرسانى رسالت تو ناتمام و دين ناقص است.

پر واضح است كه صِرف دوست داشتن على(عليه السلام) چندان اهميت نداشت كه آن همه تشريفات براى آن فراهم گردد و يا بر اساس آن، دين كامل گردد. اين دوستى‌اى است كه بايد با پيروى عملى از آن بزرگوار و فرمان بردارى از آن حضرت همراه باشد. اين دوستى هيچ گاه با دوستى دشمنان خدا و رسول سازگارى ندارد:

لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الاْخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوح مِنْهُ وَ يُدْخِلُهُمْ جَنّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها رَضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ أُولئِكَ حِزْبُ اللّهِ أَلا إِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ؛2 قومى را نيابى كه به خدا و روز بازپسين ايمان داشته باشند و (در عين حال) كسانى را كه با خدا و رسولش مخالفت كرده‌اند ـ هر چند پدرانشان يا پسرانشان يا برادرانشان يا عشيره آنان باشند ـ دوست بدارند. در دل اينها است كه (خدا) ايمان را نوشته و آنها را با روحى از جانب خويش تأييد كرده است، و آنان را به بهشت‌هايى كه از زير [درختان] آن جوى‌ها