بر اساس اسناد و مدارك معتبرى كه شيعه و سنّى نقل كرده اند، پيامبر(صلى الله عليه وآله) اين حديث را خطاب به اميرالمؤمنين على(عليه السلام) فرموده است. بر اساس اين حديث، همان‌گونه كه حضرت هارون(عليه السلام) جانشين حضرت موسى(عليه السلام) بود، حضرت على(عليه السلام) نيز جانشين پيامبر(صلى الله عليه وآله) است و تفاوت آنها فقط در «نبوت» و «امامت» است. از اين رو اهل بيت(عليهم السلام) عِدل رسول خدا(صلى الله عليه وآله) به شمار مى‌روند.

بدين ترتيب اگر كسى در پذيرش «ولايت خدا» صادق باشد، لازمه آن، پيروى از پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و پذيرش ولايت آن حضرت است. هم چنين، اگر كسى در پذيرش «ولايت رسول خدا» صادق باشد، لازمه اش پذيرش «ولايت ائمه اطهار(عليهم السلام)» و پيروى از آنان است؛ چرا كه آنان جانشينان آن حضرت و اطاعتشان به منزله اطاعت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) است. تبيين اين نكته براى مردم، بسيار ضرورى است؛ چرا كه فقط در اين حالت دين مردم كامل گشته و اعتقادات آنان از نقص و كمبود در امان خواهد بود. هم چنان كه در روايات فراوان و متعدد وارد شده، دين بدون پذيرش ولايت پيامبر و ائمه(عليهم السلام) دين كاملى نخواهد بود.1

پس از كسب «معرفت و شناخت» نسبت به ائمه اطهار(عليهم السلام) ، در مرحله بعد نوبت به «عمل» مى‌رسد. لازم است در مقام عمل نيز معصومان(عليهم السلام) را الگوى خويش قرار داده، از آنان پيروى كنيم. براى مسلمانان فرمانده‌اى وجود دارد كه بايد فرمان او را اطاعت و به دنبال او حركت كنند؛ يعنى همان چيزى كه پيامبر خدا(صلى الله عليه وآله) در روز غدير بدان توصيه كرد: مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ. اين همان چيزى است كه بر اساس آن، دين كامل گرديد: الْيَوْمَ