نفر بايد عهده دار اين امر گردد. اين يك نفر كسى است كه در مجموعِ سه شرطِ: علم به احكام اسلامى، تقوا، و مديريت جامعه و تشخيص مصالح امت اسلامى، برتر از ديگر فقها باشد. چنين فقيهى جانشين امام معصوم(عليه السلام) در آن زمان، و اطاعتش مثل اطاعت امام معصوم(عليه السلام) واجب خواهد بود.

ولايت فقيه، تعبيرى توهين آميز نسبت به مردم؟!

برخى گفته اند، ولايت فقيه تعبيرى است كه مشتمل بر توهين به مردم است! استدلال آنان بر اين مدعا اين است كه:

«ولايت» در فقه اسلامى فقط در سه مورد مطرح است: 1. در مورد صغار و كودكان و كسانى كه هنوز به سنّ قانونى نرسيده اند؛ 2. در مورد سفيه و كسى كه على رغم رسيدن به سنّ قانونى، چون از عقل معاش برخوردار نيست صلاحيت تصرف در اموال و امور اجتماعى خويش را ندارد؛ 3. در مورد مجانين و ديوانگان. اسلام و فقه اسلامى براى اين سه گروه، كه هر كدام به نوعى، خللى در تشخيص و تمييز مسايل دارند، «ولىّ» و «قيّم» تعيين كرده تا به جاى آنان در امور اجتماعى ايشان تصميم گيرى كند. بنابراين واژه «ولىّ» و «ولايت» تنها در مورد «صغار»، «سفها» و «ديوانگان» به كار مى‌رود. از اين رو طرح اين مطلب كه «مردم نياز به ولىّ فقيه و ولايت فقيه دارند» در واقع اهانت به مردم و آنان را صغير و سفيه و مجنون دانستن است!

بسيار روشن است كه اين سخن، مغالطه‌اى بيش نيست. دقت در توضيحى كه درباره مفهوم ولايت مطرح شد، اين مغالطه را آشكار مى‌كند.