لزوم اطاعت مردم از ايشان مى‌باشد. از مقوّمات اعتقاد شيعه نسبت به ائمه اثناعشر(عليهم السلام) اين است كه اطاعت آنان واجب است. ولايت تشريعى ركن اساسى اعتقاد ما به امامت اهل بيت(عليهم السلام) است. همان‌گونه كه پيش از اين نيز اشاره كرديم، اين امامت اصطلاح خاص شيعه در مورد مقام جانشينى پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) است، كه سه ركن دارد و ركن سوم آن، ولايت تشريعى و وجوب اطاعت مردم از آنها است. اين ولايت، مطلق است و هيچ شرطى ندارد و آنان هر امر و نهيى بكنند اطاعت آن واجب است. دايره ولايت تشريعى ائمه(عليهم السلام) بيشتر مربوط به احكام و مسايل اجتماعى است؛ مانند انواع معاملات، حقوق، وظايف اجتماعى و مسايلى مانند جهاد، دفاع و ساير مسايل اقتصادى، سياسى و بين المللى. همه اينها احكام اجتماعى اسلام است. ضامن اجراى اين احكام، مديريت جامعه است كه در صدر، متعلق به پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و بعد از ايشان نيز متعلق به امامان معصوم(عليهم السلام) مى‌باشد. هر مسأله‌اى كه مربوط به امور اجتماعى مسلمين باشد، امر و نهى امام در مورد آن واجب الاطاعه است. اين مطلب از اعتقادات قطعى شيعه است و جاى هيچ شك و شبهه‌اى ندارد. پس از امام معصوم(عليه السلام) و در زمانى كه مردم دست رسى به ائمه(عليهم السلام) ندارند نيز مردم بايستى در اين گونه امور به «فقيه جامع الشرايط» مراجعه كرده و از او اطاعت كنند. اين اطاعت نيز مثل وجوب اطاعت خود پيامبر و ائمه(عليهم السلام) مطلق است و همه موارد را شامل مى‌شود، مگر دليل خاصى داشته باشيم كه بعضى موارد را استثنا كرده و ولايت در آن را خاص معصوم(عليه السلام) دانسته باشد. البته با توجه به اين كه وجود چند حاكم مستقل و در عرض هم براى اداره يك جامعه ممكن نيست، بديهى است كه در صورت تعدد فقها در يك زمان، از ميان آنها يك