حال چون ما كار اين بزرگواران را به اذن خدا مى‌دانيم، از اين رو مى‌توانيم اين افعال را به خودشان نيز نسبت دهيم، همان‌طور كه حضرت عيسى(عليه السلام) خودش زنده مى‌كرد. آن حضرت مى‌گفت: وَ أُحْيِ الْمَوْتى؛1 نمى‌گفت: من دعا مى‌كنم كه خدا مرده را زنده كند، بلكه مى‌گفت: من زنده مى‌كنم. ما معتقديم كه مقام ائمه(عليهم السلام) از حضرت عيسى(عليه السلام) نه تنها كمتر نيست، كه بالاتر است. در اين باره نه تنها هيچ دليلى برخلاف نداريم، بلكه روايات فراوانى نيز در تأييد اين مطلب وجود دارد. البته هر چه هست از خدا است و خداى متعال مى‌تواند در يك لحظه هر آنچه را به موجودى داده از او بگيرد و همه در مقابل او هيچ هستند؛ اما خدا به ائمه(عليهم السلام) چنان مقام‌هايى عطا كرده كه بسيارى از آنها حتى از تصور ما نيز خارج است.

بنابراين ائمه(عليهم السلام) ، به اذن خدا بيمار شفا مى‌دهند، مرده زنده مى‌كنند و حوايج اشخاص را مى‌فهمند و به فريادشان مى‌رسند؛ در عين حال كه از خودشان هيچ ندارند و هر چه دارند از خدا است. البته اين اعتقاد از ضروريات مذهب شيعه نيست كه اگر كسى انكار كند از شيعه بودن خارج شود، اما از اعتقادات حقّه يقينى شيعه است. اگر كسانى اين اعتقاد را نداشته باشند معرفتشان نسبت به ائمه معصومين(عليهم السلام) ضعيف است.

در هر صورت، آنچه امروزه بيشتر مورد نياز ما است مسأله ولايت تشريعى ائمه(عليهم السلام) است كه به معناى حاكميت آنان بر مردم از جانب خداى متعال و