ندارم، ولى به يارى پروردگار آرى، نياز دارم! اين صحنه، امتحانى بسيار بزرگ بود تا معلوم شود ابراهيم(عليه السلام) در عمل تا چه حد موحّد است و به غير خدا توجه نمى‌كند. اما بزرگ تر از اين امتحان، داستان ذبح حضرت اسماعيل(عليه السلام) است. داستان بسيار عجيبى است. شبيه آن، داستان حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) در كربلا و شهادت حضرت على اكبر(عليه السلام) است كه البته از جهاتى نيز مى‌توان داستان كربلا را بالاتر شمرد؛ اما اين كه پدرى مأمور شود جوانى رعنا و رشيد را با آن همه مقامات عالى، ادب، عرفان و معنويت، به دست خود سر ببرد، هيچ جا چنين چيزى را سراغ نداريم. نسبت به هيچ پيغمبر و امامى، چنين آزمايشى پيش نيامده است. حضرت ابراهيم(عليه السلام) از اين امتحان سخت با كمال سربلندى و سرافرازى بيرون آمد. براى بزرگداشت اين امتحان نيز خداى متعال تا روز قيامت به همه حاجيان دستور داده كه بايد در ايام حج در منا قربانى كنند.

در هر صورت، بعد از همه اين امتحانات سخت بود كه خداى متعال به حضرت ابراهيم(عليه السلام) فرمود: إِنِّي جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً؛ اكنون شايسته شدى كه مقام امامت به تو داده شود. امامت مقامى معنوى و بسيار عالى است كه از لحاظ درجه بندى، از مقام نبوت و رسالت بالاتر است. حضرت ابراهيم(عليه السلام) اين مقام را براى ذريّه اش نيز درخواست كرد، كه پاسخ آمد:

لا يَنالُ عَهْدِي الظّالِمِينَ؛1 پيمان من به ستم كاران نمى‌رسد.

يعنى در ميان ذريّه ابراهيم(عليه السلام) كسانى به اين مقام خواهند رسيد، كه در زندگى خود مرتكب ظلم نشده باشند. بنابر روايات ما، منظور از اين عده، ائمه اهل بيت(عليهم السلام) هستند.