شکوه بندگي پيامبر(صلى الله عليه وآله) در پيشگاه خداوند

در منابع روايي شيعه و اهل سنت آمده است که رسول خدا(صلى الله عليه وآله) آن‌قدر مي‌ايستادند و نماز مي‌خواندند که پاهاي ايشان ورم مي‌کرد. در روايتي امير مؤمنان(عليه السلام) دربارة عبادت‌هاي بي‌شمار رسول خدا(صلى الله عليه وآله) مي‌فرمايند:

وَلَقَد قام رسول‌الله(صلى الله عليه وآله) عَشْرَ سِنِينَ عَلَى أَطْرَافِ أَصَابِعِهِ حَتَّى تَوَرَّمَتْ قَدَمَاهُ وَ اصْفَرَّ وَجْهُهُ يَقُومُ اللَّيْلَ أَجْمَعَ حَتَّى عُوتِبَ فِي ذَلِكَ فَقَالَ اللّهُ عَزَّ وَ جَلَّ «طه *مَا أَنزَلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَى»[1] بَلْ لِتَسْعَدَ بِهِ؛[2] همانا رسول خدا(صلى الله عليه وآله) در طي بيست‌ سال براي عبادت و نماز آن‌قدر برپا ايستادند ‌که پاهايشان تاول زد و رُخسار‌شان زرد گشت. آن حضرت تمام شب را به عبادت مي‌پرداخت تا اينکه مورد عتاب قرار گرفت و خداوند به ايشان فرمود: «طه، قرآن را بر تو نازل نکرديم تا خود را به رنج و زحمت افکني» بلکه آن را نازل کرديم تا بِدان به سعادت برسي.

خانة سادة پيامبر چندين اتاق داشت که هرکدام از آنها متعلق به يکي از همسران ايشان بود و آن حضرت هر شب را در اتاق يکي از همسران خود سپري مي‌کردند. يکي از شب‌هايي که پيامبر در اتاق عايشه به سر مي‌بردند، آن‌قدر به عبادت و قيام پرداختند که عايشه گفت: اي رسول خدا، با اينکه خداوند در گذشته و آينده گناهي را براي شما ثبت نکرده چرا اين‌قدر خود را به زحمت مي‌افکنيد؟ آن حضرت پاسخ دادند:

يَا عَايِشَةُ ألَا أَکُونُ عَبْداً شَکُوراً؛اي عايشه آيابندة سپاسگزار خدا نباشم؟

ما جز در مواردي که کمبودي در زندگي خود مشاهده کنيم، به نياز خود به خداوند توجه نداريم و از اينکه دربارة حيات مادي و نيز حيات معنوي‌مان و هدايت به تعالي و