کمال سراپا نياز به خداونديم غافليم. اما اولياي خدا و به‌ويژه رسول‌الله(صلى الله عليه وآله)، که در عالي‌ترين مرتبة انسانيت و قرب الاهي قرار دارد، با همة وجودْ خود را نيازمند هدايت و دستگيري خداوند مي‌ديدند و با آن‌همه مناجات و عبادت، با ناله و زاري از او مي‌خواستند که لحظه‌اي ايشان را به خودشان وانگذارد و از هدايت خود محروم نسازد. امام صادق(عليه السلام) مي‌فرمايند رسول خدا(صلى الله عليه وآله) شبي در خانة همسر خود، ام سلمه، به سر مي‌بردند. نيمه‌شب ام سلمه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) را در بستر خود نيافت. حس حسادت زنانه در درونش شعله کشيد و برخاست و به جست‌وجوي آن حضرت پرداخت تا اينکه ايشان را در گوشه‌اي از خانه يافت که ايستاده و دست‌ها را به سوي آسمان بلند کرده‌اند و مي‌گريند و مي‌گويند:

أَللّهُمَّ، لا تَنْزَعُ مِنِّيِ صَالِحَ ما أَعْطَيْتنيِ أَبَداً، أَللَّهُمَّ لا تُشْمِتْ بِي عَدُوّاً وَ لا حَاسِداً أَبَداً، أَللّهُمَّ وَ لا تَرُدَّنيِ فيِ سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَنيِ مِنْهُ أَبَداً، أَللّهُمَّ وَ لا تَكِلْنيِ إِلىَ نَفْسِي طَرْفَةَ عَيْنٍ أَبَداً؛ خدايا، هرگز نعمت‌هاي شايسته‌اي که عطايم کرده‌اي از من نستان. خدايا، هرگز مرا خار نساز تا دشمن و حسود، بر من شاد گردد. خدايا، هرگز مرا گرفتار بدي و مصيبتي که از آن نجاتم داده‌اي باز مگردان. خدايا، هرگز به قدر چشم برهم‌زدني نيز مرا به خود وامگذار.

ام سلمه با شنيدن سخنان رسول خدا(صلى الله عليه وآله) گريه‌کنان برگشت. رسول خدا نيز با شنيدن صداي گرية او نزد وي آمد و فرمود: ام سلمه، چه چيز تو را گريانده است؟ او گفت: پدر و مادرم فداي تو باد. اي رسول خدا چرا نگريم، با اينکه مي‌نگرم به منزلت و مقام متعالي شما نزد خداوند و اينکه گناهان گذشته و آينده شما را خداوند بخشيده، ولي با اين حال شما از خداوند مي‌خواهيد دشمنتان را بر شما شاد مگرداند و شما را به بدي و مصيبتي که از آن نجاتتان داده گرفتار نسازد و نعمت‌هاي شايسته‌اي که ارزاني‌تان ساخته از شما نستاند و شما را يک چشم‌برهم‌زدن نيز به خود وانگذارد. آن حضرت فرمود: