آن حضرت پيوسته اين آيات را تلاوت مي‌کرد، در حالي که از خود بي‌خود شده بود و گويي هوش از سرش پريده بود. پس به من فرمود:

أَرَاقِدٌ أَنْتَ يَا حَبَّةَ أَمْ رَامِقٌ؟؛ حبه، خوابي يا بيداري؟

گفتم: بيدارم. تو که از هيبت و خشيت خدا چنين مي‌کني، پس واي به حال ما. آن حضرت چشم‌ها را پايين انداخت و گريست و سپس فرمود:

يَا حَبَّةُ إِنَّ لِلّهِ مَوْقِفاً وَ لَنَا بَيْنَ يَدَيْهِ مَوْقِفٌ لَا يَخْفَى عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ مِنْ أَعْمَالِنَا. يَا حَبَّةُ إِنَّ اللّهَ أَقرَبُ إِلَيَّ وَ إِلَيْكَ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ. يَا حَبَّةُ إِنَّهُ لَا يَحْجُبُنِي وَ لَا إِيَّاكَ عَنِ اللَّهِ شَيْ‏ءٌ؛[1] اي حبه، همانا برای خداوند توقفگاهي است و ما روزي در برابر خداوند نگاه ‌داشته خواهيم شد و هيچ عملي از اعمال ما بر او پوشيده نمي‌ماند. اي حبه، خداوند به من و تو از رگ گردن نزديک‌تر است و همانا هيچ چيز نمي‌تواند بين ما و خدا حايل شود.

چنان­كه گذشت، امير مؤمنان(عليه السلام) روزي هزار رکعت نماز مستحبي مي‌خواندند. ممکن است براي کساني که تصور مي‌کنند هر نمازي را بايد با شرايط و رعايت آداب خواند، اين پرسش مطرح شود که چطور آن حضرت با آن‌همه اشتغال و فعاليت‌، هر روز و شب در محراب عبادت مي‌ايستادند و هزار رکعت نماز به جاي مي‌‌آوردند؟ پاسخ اين است که رعايت شرايط و آداب نماز، مانند ايستادن رو به قبله، در نماز‌هاي واجب لازم است، و رعايت آنها در نماز‌هاي مستحبي واجب نيست. بنابراين نماز‌هاي مستحبي را مي‌توان هنگام حرکت و کار کردن خواند، و رکوع و سجدة آن نماز‌ها را مي‌شود با اشاره به جاي آورد. پس آن حضرت اگر کار خاصي نداشتند، نماز‌هاي مستحبي خود را با رعايت شرايط مي‌خواندند، وگرنه هم‌زمان با کار در مزرعه و در هنگام دستگيري از فقرا و مستمندان و... نماز مستحبي نيز مي‌خواندند، چنان‌كه برخي علما هنگام حرکت و راه رفتن، نمازهاي نافله يا قضاي آنها را مي‌خواندند.