اينان با دعوى اسلام چنين مى‌گويند‌؛ چنان كه ابليس هم بدون اينكه خداى‌تعالى را انكار كند، مى‌گفت: اگر اين تكليف را از من بردارى، تو را آن‌چنان مى‌پرستم كه كسى چنين عبادتت نكرده باشد. و چون خود را رانده شده درگاه حق‌تعالى ديد، بر گمراه كردن بندگان خدا سوگند ياد نمود، هرچند ظاهر عباداتشان محفوظ باشد. آرى، غرور و هوس‌بازى و استمرار گناه انسان را به چنين ورطه‌اى مى‌كشاند و سرانجامى كه خداى‌تعالى براى اينان ترسيم فرموده، به مسخره گرفتن آيات الاهى است:

ثُمَّ كانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ أَساؤُا السُّوأَى أَنْ كَذَّبُوا بِآياتِ اللهِ وَكانُوا بِها يَسْتَهْزِءُونَ‌؛[1] سپس عاقبت بدكاران، دروغ انگاشتن آيات خداوند و مسخره كردن آنها شد.[2]

مواظب لشكريان ابليس باشيد كه با لشكر پياده و سواره‌اش شما را محاصره نكند‌؛ زيرا او يارانى دارد كه براى انسان ناديدنى است:

إِنَّهُ يَريكُمْ هُوَ وَقَبِيلُهُ مِنْ حَيْثُ لا تَرَوْنَهُمْ إِنّا جَعَلْنَا الشَّياطِينَ أَوْلِياءَ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ‌؛[3] او و دار و دسته‌اش شما (انسان‌ها) را از آنجا كه شما آنها را نمى‌بينيد، مى‌بيند. ما شياطين را سرپرست افراد بى‌ايمان قرار داديم.