از حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) از ارتكاب گناهانى كه سبب حبط اعمال مىشود به خداى بزرگ پناه برد.[1]
البته از نظر اعتقادى «حبط و تكفير» در جاى خود مورد بحث علمى قرار گرفته،[2] و بررسى آن هرچند خالى از فايده نيست، از حوصله اين نوشتار بيرون است.
سنّت يكسان خداوند در مورد همه گردنكشان
فَمَنْ ذَا بَعْدَ إِبْلِيسَ يَسْلَمُ عَلَى اللهِ بِمِثْلِ مَعْصِيَتِهِ؟ كَلاَّ مَا كَانَ اللهُ سُبْحَانَهُ لِيُدْخِلَ الْجَنَّةَ بَشَراً بِأَمْر أَخْرَجَ بِهِ مِنْهَا مَلَكاً. إِنَّ حُكْمَهُ فِي أَهْلِ السَّمَاءِ وَأَهْلِ الاَْرْضِ لَوَاحِدٌ، وَمَا بَيْنَ اللهِ وَبَيْنَ أَحَد مِنْ خَلْقِهِ هَوَادَةٌ[3] فِي إِبَاحَةِ حِمًى حَرَّمَهُ عَلَى الْعَالَمِينَ؛ بعد از ابليس چه كسى با ارتكاب همان نافرمانى كه از وى سر زد، از عذاب الاهى در امان خواهد ماند؟ هرگز (چنين نخواهد شد) و خداوند سبحان، با خصلتى كه به خاطر آن، فرشتهاى[4] را از بهشت راند، انسانى را (با داشتن همان ويژگى) به آنجا راه نخواهد داد. (چرا كه) حكم او بين اهل آسمان و زمين يكسان است و بين او و هيچ يك از مخلوقاتش در مورد اجازه
[1] «واعوذ بك.... من الذنب المحبط للأعمال...»، فروع كافى، ج 5، ص 46. و بحارالانوار، ج 33، ص 453. [2] كشف المراد فى شرح تجريد الاعتقاد، ص 328ـ325 (و نسخه ديگر ص 554 ـ 561) مقصد ششم، مسئله ششم و هفتم؛ الميزان، ج 2، ص 167 ـ 188؛ مجمعالبيان، ج 1 و 2، ص 552. و.... [3] الهوادة: الصلح و الميل. لسانالعرب، ج 15، ص 157. [4] ابليس بر اساس آيه 50 سوره كهف، از طايفه جنّ است؛ ولى به لحاظ كثرت عبادت، در آيات متعددى مانند بقره (2)، 34؛ اعراف(7)، 11؛ حجر(15)، 31 و ص (38)، 74 در عداد فرشتگان شمرده شده و تعبير امام(عليه السلام) از وى به عنوان فرشته بدين لحاظ است.