گناهانى از قبيل شرك،[1] كفر،[2] ارتداد،[3] نفاق،[4] انكار قيامت،[5]بلند كردن صدا در پيشگاه باعظمت پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله)،[6] مخالفت با فرمان حضرت،[7] ناخشنودى از رضوان پروردگار[8] و... را عامل آن دانسته است.[9]
از احاديث نورانى اهلبيت(عليهم السلام) نيز مطالب بسيار ارزشمندى استفاده مىشود، و در آنجا علاوه بر گناهان فوق، موارد فراوانى همچون منّت نهادن،[10] حسد،[11] زنا،[12] ظلم به اجير،[13] نسبت دادن امور خلاف عفت،[14] بىتابى در مصيبت،[15] نگاه زن شوهردار به نامحرم[16] و موارد ديگرى كه در اين مقال نمىگنجد، ديده مىشود. و بايد به تأسّى
[1] آياتى مثل زمر (39)، 65؛ انعام (6)، 88 و توبه (9)، 17. [2] مانند مائده (5)، 5. [3] مانند بقره (2)، 217. [4] مانند توبه (9)، 69. [5] مانند اعراف (7)، 147 و كهف (18)، 105. [6] مانند حجرات (49)، 2. [7] مانند محمد(صلى الله عليه وآله) (47)، 32. [8] مانند محمد(صلى الله عليه وآله) (47)، 28. [9] البته در مواردى نيز، بدون استفاده از ماده «حبط» به معناى آن اشاره فرموده؛ مانند: فرقان (25)، 23. [10] بحارالانوار، ج 96، ص 141، حديث 4، به نقل از امالى مرحوم صدوق. [11] همان، ج 40، ص 98، به نقل از شيخ مفيد، اختصاص. [12] همان، ج 7، ص 214، به نقل از شيخ صدوق، ثواب الاعمال. [13] همان، ج 76، ص 332، به نقل از شيخ صدوق، امالى. [14] همان، ص 364، به نقل از شيخ صدوق، ثواب الاعمال. [15] همان، ج 71، ص 96، حديث 63، به نقل از مشكاة الانوار، ص 22 و 23. [16] همان، ج 76، ص 362، به نقل از شيخ صدوق، ثواب الاعمال.