«خودبزرگ‌بينى» كه به آن دست نخواهند يافت، وجود ندارد. پس به خداوند پناه آور‌؛ چرا كه او شنوا و بيناست.

آنان روش خود را مقتضاى تحقيق دانسته و مى‌گويند كار عالمانه بايد با «بى‌طرفى كامل» باشد و اگر جايى ببينيم اسلام غلط گفته، صريح خواهيم گفت اينجا غلط است و يا احياناً ‌العياذ بالله‌ـ قرآن را هم نقد كرده و خطاهاى آن را بازگو كنيم. بدين‌سان فردى كه در بين اهل محل خود نيز اعتبارى ندارد، با چنين كوته‌انديشى و موضع‌گيرى خلاف تحقيق[1]، در پى دست و پا كردن منزلتى است تا ميليونها افراد بى‌خبر، او را فردى ممتاز دانسته و براى دعوت وى براى سخنرانى در دانشگاه‌هاى مختلف جهان مدت‌ها وقت صرف كنند و پول و جوايز فراوان عايدش شود.

به درون خود بنگريم

ما چگونه هستيم؟ بايد خود را بيازماييم‌؛ زيرا تحسين و تمجيد ديگران[2]